Quidditch, bitch. [&VYNDI MONTGOMERY]

Met een grijns keek Evan zichzelf aan in de spiegel. Ja hoor, dames en heren, hij had het voor elkaar gekregen! Hij was benoemd als de nieuwe Seeker van het Slytherin Quidditch team! Blijkbaar was Nyx toch wel onder de indruk van hem geweest en had ze hem benaderd met de vraag of hij soms Seeker van het team wilde worden. Uiteraard had hij ‘ja’ gezegd, hoewel hij blijer was geweest met een andere rang. Het zou hem ideaal lijken om een Beater te zijn. Lekker mensen van hun bezems slaan en zo. Nu moest hij oppassen dat mensen niet naar hém gingen slaan. Als hij Seeker was dan wilden mensen hem graag uitgeschakeld zien en gingen ze dus proberen om hem als eerste uit te schakelen. Dat wilde zeggen dat hij goed moest gaan werken aan zijn dodge-skills. Maar goed, hij had tijd genoeg om te trainen voor de eerste wedstrijd. Waarschijnlijk hadden ze in de andere afdelingen toch nog niet alles geregeld van wie ze zouden kiezen en bovendien leek die Charlie van Gryffindor hem sowieso een niet al te georganiseerd typje. Eerder eentje die het nam hoe de situatie op dat moment was. Evan rende naar de zijde van pretty boy en riep in zijn oor: ‘Seeker van Quidditch team bitch!’ Daarna rende hij gauw weg voordat de jongen in de gaten had dat hij het was geweest en ging vervolgens een paar trappen af. Hij pakte zijn bezem. Zijn Quidditch-uitrusting had hij toch al aan en hij moest toegeven dat de zwart-groene kleuren hem echt wel stonden. De bezem was misschien niet het duurste merk, maar je kon er wel goed op vliegen en dat was dan ook de bedoeling, dacht hij zo. Het duurde niet al te lang voordat hij het Quiddicht-field bereikte en hij merkte dat er niemand was. Mooi zo. Hij stapte op zijn bezem, steeg op en klom steeds hoger de lucht in. Daarna maakte hij met zijn bezem een grappige beweging zodat hij even later recht omlaag vloog. In een soort spiraal ging hij naar beneden waarna hij, na een looping te hebben gedaan, vlak boven de grond tot stilstand kwam. Het was toen pas dat het hem opviel dat er iemand was.

Het meisje keek hem aan, maar zei niks. Ah. Hij wist precies hoe hij haar aandacht kon trekken. Zijn gewaad wapperde mee met de wind toen hij met een ruk omhoogging. Was hij even blij dat hij een broek onder zijn gewaad droeg én een onderbroek. Evan Junior zou anders bevriezen met deze ijskoude wind. Over bevriezen gesproken hij was zijn bril vergeten die hij moest dragen als het zou gaan regenen en aan donkere wordende wolken te zien was een regenbui niet ver weg. In een snelle vlucht dook Evan naar beneden en deed opnieuw datgene met de spiraal, maar in plaats daarvan kwam hij recht op háár af. Net op tijd stopte hij zodat zij de wind letterlijk van voren kreeg en grijnsde vervolgens. Hé, als ze het te gevaarlijk van hem vond had ze maar niet op het veld moeten komen, wel dan? Hij keek haar even onderzoekend aan. Nu hij aangesteld was als Seeker van Slytherins Quidditch team zouden mensen hem wel herkennen, maar of dat andersom was dat was natuurlijk maar de vraag. Hij herkende haar wel omdat ze in hetzelfde jaar zat, maar hoe noemde ze toch ook alweer? Haar rode haren en blauwe ogen maakten haar echter een dame die hij kon onthouden qua gezicht, maar nooit qua naam. Het was zo’n rare naam ook. Vinni? Venyl? Vehicle? Hij was er vrij zeker van dat het die laatste in ieder geval niet kon zijn, maar natuurlijk kon hij het nog altijd vragen. Alleen had hij daar nu geen zin in. ‘Ook gekomen om Quidditch te spelen?’ vroeg hij ook al was het hem duidelijk dat ze dat niet was komen doen. Ten eerste had ze geen bezem vast en ten tweede droeg ze geen gewaad. Toch sprong Evan van zijn bezem af en hield hem naar haar uitgestoken. ‘Gewoon heel hard met je armen zwaaien als je van de bezem kukelt en misschien heb je een kans op vliegen op eigen kracht.'

Nog altijd zat ze zich af te vragen hoe de jongen zichzelf noemde. Ze wist wel dat hij duidelijk het type 'ik ben geweldig' was. Een een grote bek had ook. Ze haatte mensen met een grote mond. Ze haatte mensen die niets zeiden en ze haatte mensen die zich normaal gedroegen. Vyndi was geen mensenmens. Hij haalde nog even alles uit de kast. Wat was hij van plan, indruk maken op haar? zo werkt dat niet vriend. Toen hij voor haar neus tot stilstand kwam en haar haar mee waaide op de wind die het met zich mee bracht bleef ze stil staan. Geen spier op haar perfecte gezicht dat vertrok. "Ik ben meer.. Een toeschouwer." Ze glimlachte even terwijl ze haar hand toch op de bezemsteel liet rusten hem aankijkend. "Vang jij me dan op als ik toch niet blijk te kunnen vliegen?" Haar stem was zacht, sommige noemde het bijna hypnotiserend. Ze kreeg alles voor elkaar met haar onschuld, zo was het altijd al geweest. Ze keek hem even recht aan haar ogen hakend in de zijne met een klein grijnsje op haar lippen zich uberhaupt afvragend waarom hij het haar aanbood. Wou hij echt dat zijn bezemsteel zou verdwijnen? Al dacht hij natuurlijk dat ze geweldig kon vliegen. Iedereen dacht altijd dat ze alles perfect kon. Het was niet anders. Soms handig, soms niet.. Zoals op dit moment.

Terwijl hij wachtte observeerde hij haar heel even nog een keer. Misschien miste hij een detail waardoor hij haar naam zich wél kon herinneren. Misschien zou dat ene detail hem kunnen leiden naar het antwoord waar hij zo erg achter zocht… Grapje. Al moest hij haar Tomato Head noemen of Lighthouse noemen vanwege haar rode haren, wat maakte hem dat nu uit? En opeens had hij zijn beslissing gemaakt. Hij zou haar Lighthouse noemen. Red Lighthouse. In elk geval toch totdat hij haar echte naam wist en zelfs al zou hij het weten dan zou hij haar nog zo noemen. Hij stelde zich even een vuurtoren voor aan de rand van de zee bij een prachtige zonsondergang die een paarse gloed weergaf. Het waren altijd mooie dingen om te zien, maar je kon dan ook niet ontkennen dat Red Lighthouse hier voor hem een mooie verschijning was. Natuurlijk ging Evan dat nooit hardop zeggen, want dat gunde hij de meisjes nu ook weer niet. ‘Zelfs toeschouwers kunnen vliegen,’ sprak hij alsof hij daar heilig van overtuigd was, maar hij meende er geen zak van. Als je een toeschouwer was dan kon je het beste niet op een bezem kruipen. Niet alleen om jezelf de vernedering te besparen, maar ook omdat de bezem het allemaal moest ontgelden. Arm ding. Er werd dan ook nooit rekening gehouden met de gevoelens van een bezem, schandalig vond hij dat gewoon. Zijn blik bleef hangen op haar toen ze verder sprak en hij glimlachte liefjes naar haar, maar daarna trok zijn mond naar één streep. ‘Nee,’ antwoordde hij vervolgens lichtelijk bot op haar vraag. ‘Als je niet kunt vliegen moet je gewoon niet op die bezem stappen. Doe je dat wel en je valt dan is dat je eigen schuld. Er is een reden waarom toeschouwers beter toeschouwers kunnen blijven.’ Hij haalde zijn schouders op naar het meisje alsof hij het ook niet kon helpen en keek haar aan. ‘Als je denkt dat dat mooie en onschuldige snoetje van me veel voor elkaar gaat krijgen bij mij kun je nog wel eens van een koude kermis thuiskomen, want bij mij werken dat soort dingen niet. Ik heb een hart van steen.’

Excuse me? De reactie van meneer op haar woorden liet een ijzige blik in haar ogen verschijnen. Dit was niet wat ze wou horen, totaal niet. Toen hij vervolgens ook nog eens uitsprak over haar gedrag naar hem toe snoof ze even en greep de bezem compleet uit zijn handen hier op leunend. "Wat een feest dan heeft een van ons tenminste een hart." Fluisterde ze ijzig koud en staarde even naar de bezemsteel. Niet al te duur. Of geweldig voor dat geval. Een kleine glimlach kwam op haar lippen terwijl ze hem aankeek. "Jij bent de nieuwe Seeker van Slytherin nietwaar?" Even vragend keek ze hem aan en leunde even iets achteruit. "Weetje, ik heb echt een grandioze hekel aan types zoals jij. Get off your high horse." Even keek ze hem grijnzend aan en brak de bezem over haar knie voor ze haar hand even op zijn wang liet rusten. "Niet huilen." Grijnzend draaide ze zich om gooide de twee delen van de bezemsteel over haar rug en liep weg van hem.

Evan keek naar de ijzig koude blik van het meisje, maar erg bang werd hij er niet onder. Hij wist dat als ze te ver ging en zijn woede naar boven kwam dat hij hier de overhand zou nemen en dat zij hem nooit meer opnieuw zou uit kunnen dagen. Het was niet dat hij de Seeker van Slytherin was dat hij een voorbeeldfunctie had en dat hij een kamer deelde met Leo dat hij zich voorbeeldig ging gedragen. De Slytherin head dork kon niet van hem verwachten dat hij zichzelf liet vernederen door iemand anders en al helemaal niet als het nog eens onterecht was ook. Hij deed niet eens iets, hij zei enkel dat ze beter een toeschouwer kon blijven als ze het gevoel had dat ze zou vallen. Zo fout was die opmerking toch niet? Hij trok een wenkbrauw op toen ze begon te praten en sloeg zijn armen over elkaar heen. Zijn blik gleed naar zijn bezem, maar hij zag er geen probleem in dat ze deze vasthield. Zo lang ze zijn spullen maar met respect behandelde vond hij het oké. Toch gleed zijn blik naar de bezem en weer terug naar haar, zijn spieren zich al aanspannend. Haar blik verraadde niet veel goeds en hij had er geen goed voorgevoel over. ‘De enige reden dat je zo’n hekel aan me hebt is omdat ik gewoon eerlijk tegen je ben en niet tegen je lieg om je een goed gevoel te geven,’ zei hij bot tegen haar, maar zijn ogen werden donker van woede toen ze zijn bezem over haar knie brak. Die bezem maakte niet uit, die kon hij wel laten repareren of hij kocht een nieuwe als hij uitlegde wat er was gebeurd, maar hier ging dat wijf echt niet mee wegkomen. Voor hij haar hand kon vastpakken om hem te breken had ze hem al losgelaten en was ze weggegaan. Evan zei niets, liet niet merken dat hij naar haar toerende. Enkel zijn volledige lichaam die hij tegen die van haar beukte toonde aan dat hij tegen haar was gesprongen. Voordat ze echter kon reageren draaide hij haar lichaam zo zodat ze hem kon aankijken en hield haar handen strak boven haar hoofd. Zijn handen schroefde hij zo rond haar polsen dat hij de pijnlijkste plekjes daar raakte en zijn hoofd hing boven die van haar. ‘Denk je nu echt omdat ik Seeker ben van het team en je een meisje bent dat je hier ongestraft mee wegkomt?’ Hij lachte hardop, maar zijn ogen spuwden vuur. ‘Leer wat respect te hebben voor mijn spullen, bitch. Ik kom toch ook niet aan de jouwe?’ Hij liet haar handen los, maar enkel om zijn vuist vervolgens met volle kracht op haar gezicht af te laten komen.

Red Lighthouse incasseerde de klap vrij goed. En dan had hij niet over zijn vuistslag tegen haar gezicht, maar het feit dat hij tegen haar was gesprongen en zo alle lucht tijdelijk uit haar longen had laten verdwijnen. Hij was verbaasd over het feit dat ze zich zo snel kon herstellen en dat ze het zelfs voor elkaar kreeg om tegen hem te spreken. Hij wist dat hij niet de zwaarste was, maar veel mensen onderschatten hem omdat hij zo jong was en zagen daarom niet aankomen dat hij erg sterk was. De jongen had er daarom ook wel respect voor dat ze zijn klappen zo goed kon incasseren, maar wist dat ze zich waarschijnlijk ook wel goed kon verdedigen. Hij wilde net antwoorden op haar woorden toen hij het knietje tegen zijn ballen voelde. Hij verzette zich lichtelijk zodat haar knie zich nét niet volledig in zijn ballen plantte, maar het gevolg daarvan was dat de volle aanval gericht was op één bal en Evan deed zijn uiterste best om niet met zijn armen om zijn onderbuik van haar af te gaan. Hij siste van de pijn, maar voelde dat deze lichtelijk wegzakte door zijn woede en zijn adrenaline. Hij was blij met het feit dat zijn adrenaline hem soms de pijn liet vergeten en met een woedende blik keek hij naar Red Lighthouse. ‘Ik had het over respect voor mijn spullen,’ siste hij. ‘Géén respect voor mij. Hoewel dat ook wel mag als je dat zo graag wilt.’ En hij verzette zich zodat hij boven haar kwam te hangen. Hij zette zijn knieën stevig tegen haar schouders. Deze truc had hij van James geleerd. Hij zette zijn armen tegen elkaar en liet zich vervolgens, zijn ellebogen naar achteren uitgestoken, naar achteren vallen zodat zijn ellebogen zich keihard in haar maagstreek zou planten. Daarna kwam hij weer overeind, ging naar achteren zitten zodat hij op haar maagstreek terechtkwam en richtte zijn vuist weer op haar, maar deze keer ging hij voor haar oog.

Nee, Evan was nu niet bepaald vrouwvriendelijk te noemen. En dan vooral niet als ze aan zijn spullen hadden gezeten. Nu moest ze ook niet het slachtoffer gaan uithangen, want ze had gewoon van zijn broom af moeten blijven. Als ze hem niet doormidden had gebroken had hij haar nu niet zo hard aangepakt. Ze moest leren dat ze het beter bij hem bij verbale commentaar kon houden en niet aan zijn spullen ging zitten, want anders kreeg ze dit. Zou hij er voor gestraft worden? Als de leerkrachten het zagen wel en hij zou zelfs zijn rang als Seeker kwijt kunnen spelen, maar die broom had hem behoorlijk wat geld gekost en hij profiteerde niet graag van het geld van zijn ouders. Maar goed, hij had nog wel wat spaargeld liggen waarmee hij een nieuwe kon kopen en misschien nog wel een betere ook, maar het was gewoon dat het meisje wist dat ze dit niet moest flikken. De klap in haar maagstreek was raak en tot zijn tevredenheid zag hij dat ze moeite had met haar eten binnen te houden. Jammer dan. Moest ze zich maar niet zo vetmesten. De klap op haar oog liet ook resultaat zien en Evan keek haar spottend aan toen ze haar woorden sprak. ‘Jij wel ja,’ sprak hij. ‘Je moet gewoon van mijn spullen af leren blijven, secreet. Als je het nog één doet ben ik de volgende keer minder leuk.’ En hij ging van haar af, liet haar los en stak zijn handen in zijn zakken. ‘Als je me nu had uitgescholden dan was dit niet gebeurd. Maar jij moest zo nodig met je poten aan mijn spullen zitten. Het is je eigen schuld.’ Hij keek haar strak aan. ‘Als ik merk dat je gaat zeuren bij andere mensen en dat ik daardoor problemen krijg dan hebben zij ook een probleem en dan mag je je pas schuldig gaan voelen.’