Nope, just nope

Oké, Ione was haar dus aan het uitlachen. Olivia fronste haar wenkbrauwen. Ze wilde alleen maar helpen – waar was het dan voor nodig om haar uit te lachen? Misschien stond ze op Hogwarts wel bekend als koningin van de vriendelijkheid, maar ze liet zich niet uitlachen, om iets wat ze als serieus had bedoeld en waar ze haar hulp wilde aanbieden. “Nou” begon Olivia daarom en kwam wat overeind, gooide haar benen over de rand van haar been en keek Ione aan “Die vibes kreeg ik anders wel van je, omdat je ook maar nul procent moeite doet om ook maar iets van interesse te tonen. Ik probeerde je alleen maar te helpen, en in ruil daarvoor lach je me uit.” Voor het eerst in haar tijd op Hogwarts ontstond er een geïrriteerde blik op haar gezicht, en het paste absoluut niet bij haar altijd vrolijk staande hoofd, maar ze was er gewoon klaar mee. Klaar met het negatieve gedrag van het meisje. “Misschien ligt het aan mij, maar ik kies ook de roommates niet uit. En je kan de hele tijd zo negatief blijven doen, dan worden het twee hele lange jaren voor je. Want ik ga nergens heen.” Olivia had haar stem iets verheven. Ze sprak niet vanuit haar “Head Girl taak”, maar als iemand die zich gewoon gekwetst voelde. “Of je kan ook vanuit jou een beetje je best doen om hier iets van te maken. En als je dat niet wilt doen, prima, je kan bij het hoofd van de afdeling vast en zeker een andere kamer aanvragen.” Met die woorden draaide Olivia zich weer om, ging weer op haar bed liggen en staarde even naar het plafond van haar hemelbed. Miauwend kwam Skittles haar bed op klimmen, keek haar vragend aan. Nog nooit had hij Olivia zo gezien. “Hay schatje” zei ze liefdevol en kwam iets overeind, om de kat te overladen met kusjes.

Als je Olivia een beetje kende, wist je dat ze absoluut geen haatdragend persoon was. Maar haar nieuwe kamergenootje was op dit moment bezig het bloed onder haar nagels vandaan te houden. Zodra ze weer op bed was gaan liggen, gaf Ione haar een koekje van eigen deeg. Maar de woorden die ze zei, maakten gewoon totaal geen “sense” naar Olivia toe. Had Ione dan geen idee wat haar woorden dan niet zelf allemaal betekenden? Olivia kwam overeind, ging op haar bed zitten en keek boos naar Ione. “Heb je misschien zelf wel eens nagedacht over je eigen woorden, en hoe je op iemand overkomt?” zei Olivia boos “Ik kom hier net binnen, ik heb er alles aangedaan om je het zoveel mogelijk naar je zin te maken en alles wat jij bent is afstandelijk, chagrijnig en weet ik het allemaal niet. Sorry dat ik dan de conclusie trek dat je moeilijk met andere communiceert, maar dat ligt ook deels aan jezelf. Misschien moet je eerst naar jezelf kijken voor dat je een ander beschuldigd.” Olivia stond open en ijsbeerde eventjes door haar kamer, keek af en toe in haar spiegel. Een boze blik op haar ogen stond haar niet. Ze ging op het krukje bij haar kaptafel zitten en staarde eventjes naar Ione. “Nou, lekker begin, vind je niet?” zei ze licht sarcastisch.

Olivia was dan misschien wel het schatje van Hogwarts, maar dat betekende echt niet dat ze zich zo maar door iemand liet uitfoeteren. En ze was ook niet van plan om haar excuses aan haar kamergenootje aan te bieden, want zij had er net zo goed aan mee gedaan. Olivia was inmiddels weer op gestaan, nadat de bruinharige haar relaas aan het houden was. Ze moest zoveel moeite doen om het meisje niet in de reden te vallen, en alle argumenten die ze opgooide te ontkrachten. De meisjes stonden als twee kemphanen tegen over elkaar, en Olivia sloeg haar armen over elkaar. “Weet je, jij zegt nu dat ik jouw persoonlijkheid niet kwalijk mag nemen” zei Olivia rustig en beheerst “Maar jij neemt nu ook mijn persoonlijkheid kwalijk. Ja, ik ben iemand die graag kletst. En ik wilde je alleen maar proberen te helpen, en zo zit ik in elkaar.” Ze slikte en keek Ione strak aan. “En dat ga ik niet speciaal voor jou veranderen…” zei ze haar kamergenootje na. Deze discussie was nutteloos, het had geen zin voor haar. “Denk je dat ik dit graag wil? Ik had ook liever een ander kamergenootje had, maar we moeten het er wel mee doen, want we kunnen heus niet zomaar van kamer verwisselen.” Olivia deed een stap naar voren. “Dus deal er maar mee. Want ik ga ook niet voor jou veranderen.” Ze draaide zich met een ruk om, en terwijl ze naar haar bureau en stoeltje liep, zei ze nog tegen het meisje achter haar: “En denk maar niet dat ik het accepteer als je mijn stem wegtovert, of mijn lippen op elkaar plakt. Dat deden die anderen misschien, maar ik niet.” Met een zucht ging ze op haar stoel zitten en verborg haar gezicht in haar handen. Ze haalde diep adem en blies hard weer uit. Ze had duizend keer liever een kamer in haar eentje gehad, dan op een kamer met Ione. Skittles kwam bezorgd mauwend op haar af, maar ze schudde haar hoofd. “Even niet, lieverd, mama heeft even geen zin.” Met een teleurgesteld liep de kat van Olivia weg en keek verbaasd van Ione naar Olivia. Hij snapte er niets van.

Olivia wilde het liefste haar eigen kamer terug. Alleen, met alleen Skittles om rekening mee te houden. Maar dat ging nou eenmaal niet. Olivia wierp een blik op het meisje op het bed, waar haar uil binnen was gevlogen. Ze aaide het dier over het hoofd. Olivia kon er niets aan doen, maar ze glimlachte. Skittles kwam bang op haar afgelopen en sprong op haar schoot. De arme kater kon er niets aan doen, maar nadat hij in het derde jaar was aangevallen door een uil, was hij er bang voor. Zachtjes zuchtte Olivia. Het zat niet in haar aard om boos te doen, of om andere mensen te beledigen. Ze stond op van haar stoel, met Skittles in haar armen, en ging op bed zitten, tegen de houten achterkant aan en trok haar benen omhoog, zodat Skittles ook een beetje comfortabel zat. Zachtjes knuffelde ze hem en keek af en toe naar Ione. Het was duidelijk dat zij hier beter afstand van kon nemen dan zij, Olivia had namelijk niet graag ruzie. En daarom kon ze het toch niet laten om haar mond dicht te houden. “Het spijt me, oke?” zei Olivia toen zachtjes, maar wel hard genoeg dat Ione het kon horen “Ik was over je woorden aan het nadenken, en het is echt niet mijn bedoeling geweest om je te kwetsen. Natuurlijk wil ik je persoonlijkheid niet veranderen, je bent prima zoals je bent…maar ik wilde je gewoon helpen, omdat ik dacht dat je dat…ik weet niet, nodig had?” Olivia haalde haar schouders op en keek naar Ione, in de hoop dat ze haar ook aan zou kijken. “Sorry…” zei ze nogmaals gemeend.

“Forgive and forget, I suppose?” Olivia knikte maar. Het klonk niet heel erg overtuigend, maar Olivia was allang blij dat ze niet heel erg bad blood meer hadden. Met een nieuwsgierige blik nam ze Ione nog een keertje in zich op. Het meisje was eigenlijk best wel knap. Ze had mooie donkere haren, en haar gezicht was ook heel erg mooi. Met een glimlachje keek Olivia haar aan. “Misschien een ideetje voor een heel klein beetje mending, als ik dat nog een beetje goed kan maken?” Ze kreeg een onschuldig glimlachje op haar gezicht, en stond op van haar bed, woelde door haar lange, bruine haren. “Zou ik je make up eens een keertje mogen doen? Ik heb heel erg veel en ik vind het leuk om het op andere mensen te doen, en je hebt echt een prachtige hoofd, dus ik ben benieuwd hoe dat eruit ziet.” Ze keek liefjes naar Ione. “Aaaaawh?”

Met een vrolijk kreetje sprong Olivia overeind. “Natuurijk mag je dan ook iets met mij doen, ik ben niet zo makkelijk” zei ze met een stralende lacht. Ze was blij dat ze het gezicht van Ione mocht op maken. Niet dat Ione natuurlijk een lelijk gezicht had, verre van want ze was hartstikke knap, maar van make-up kon je een totaal nieuw persoon creëren. Dat was een van haar favoriete dingen aan make-up. Als Olivia eventjes onzeker was over zichzelf, of als ze bang was dat ze niet goed genoeg was, dan deed ze haar make-up op, en kon ze een ander persoon creëren. Ze wist dat het bij Ione vandaan niet van harte ging, maar ach…het leek in ieder geval een beetje erop dat ze gingen bonden? Olivia pakte haar tasje met make-up spullen, nou ja “tasje”, het was inmiddels een behoorlijke stache geworden en haar tas met kwasten, beautyblenders en meer van dat soort spulletjes. Ze plofte bij Ione op het bed neer en keek haar verwachtingsvol aan, terwijl ze een primer tevoorschijn haalde. “Mag ik?” vroeg ze met een blije lach.