Deep Down

Natuurlijk, hoe kon het ook anders? Om eerlijk te zijn, de Muggles die Luna daadwerkelijk kenden, hadden echt niet anders verwacht. Het school jaar was pas net begonnen, en daar begon het weer. Het roodharige meisje trok agressief het elastiekje van de vlecht in haar haar eruit en schudde het los. Met een blik die vuur spuwde keek ze in de richting van een meisje met blond haar, bijna wit. Ze knakte haar knokkels nog even snel en daar ging ze. In de aanval. Op het eerste gezicht zou je zeker niet verwachten dat dit lieve, onschuldige meisje zo'n kort lontje had. Je zou vooral niet verwachten dat zei zomaar even haar haar los zou schudden en niet bang was om vies te worden. Toch was het zo, het rijkeluis kindje had zeker wel een ruggengraat. Het was dan geen grote, maar ze was toch wel iets stoerder dan het gemiddelde meisje hier op Hogwarts. Luna stond er zeker om bekend dat er niet met haar te sollen viel, en dat als je te ver ging je een hele boze grote broer op je dak had. Nou ja, 'grote' broer. Er zat net iets meer dan 9 maanden tussen de twee. Luna kon zich niet voorstellen hoe haar moeder ooit kinderen had willen hebben met die schoft van een man. Nee, Luna was zeker geen vaderskindje.

Maar goed, terug naar het gevecht. "Snol," snoof Luna richting het meisje, die inmiddels toch wel een beetje stond te bibberen. Om eerlijk te zijn, dit was ook niet Luna's grootste hobby, en haar vader zou zeker niet zo trots zijn wanneer hij voor de zoveelste keer door school gebeld zou worden met dat zijn perfecte dochtertje weer eens betrokken was bij een vechtpartij. Tenminste, wat je een vechtpartij kon noemen. Twee tieners die aan elkaar haren trekken en een poging doen tot het uitkrabben van ogen, dat vonden de meeste Muggles toch niet echt een typisch gevecht. De meeste meiden liepen ook stug door, deden alsof ze het niet zagen. De personen van het mannelijk geslacht daar en tegen.. Die bleven wel kijken hoor, met hun tong haast op hun knieën. Luna kon niet zeggen dat ze de aandacht van het mannelijk geslacht vervelend vond, wel vond ze het heel vervelend voor die jongens dat als ze ook maar een vinger uitstaken ze hele erge ruzie met een zeer zeker persoon zouden hebben. En toen ineens, terwijl Luna rustig in haar gedachten verdiept was, kwam er ineens een blond kind op haar afvliegen.

Niet heel veel later, misschien 5 minuten, zat Luna op de grond, haren voor haar gezicht, ze durfde niet voor zich uit te kijken. Ze voelde zich vernederd, niemand mocht haar zo zien. Gelukkig waren de lessen net begonnen en was er niemand die haar in deze staat zou zien zitten. Ze glimlachte even, maar de glimlach was niet zo heel erg vrolijk. Het was een verdrietige glimlach, een eenzame glimlach. Die trut vloog haar zomaar onverwachts, uit het niets aan. Luna had zich niet kunnen verweren en maakte geen enkele kans. En dat terwijl het halve mannelijke geslacht van de school het had gezien. Ze zuchtte, streek haar rok glad en keek even om zich heen. Nee, gelukkig was er echt niemand. Wie was er überhaupt op de begane grond van Hogwarts, terwijl de lessen bezig waren? Niemand was zo gek om dat te doen. Maar ja, Luna wel hoor. Luna had dan ook niet veel te verliezen. Ze keek even naar haar handen, waarna ze toch van een plots geluid schrok.

Charlie Dalton

Een van de eerste dagen, en het was voor de jongeheer Dalton alweer als een vakantie. Hogwarts was beter dan thuis, waar dat varken van een vader het voor het zeggen had en de gozer op moest passen als hij zonder blauwe plekken naar bed wilde. Vandaar zijn blouse met lange mouwen, ondanks het warme weer stroopte hij ze niet op. Zijn vrienden wisten af van de situatie thuis, maar Charlie was te trots het ook eigenlijk te laten blijken. Hij, die hier prima van zich afbeet, als een bange kat thuis? Niemand zou hem dat ooit zeggen.

Niemand zou het ooit over een van beide Dalton's zeggen trouwens. Zijn zusje deed niet onder voor de furie haarzelf, en dat was dan nog zacht uitgedrukt. Gelukkig was hij over het algemeen niet het onderwerp van haar woede, maar mocht hij volstaan met toekijken hoe iemand anders toegetakeld werd. Menigmaal was er dan een iets té verlekkerende blik geweest van een ander gast, die dan een retourtje ziekenzaal zou kunnen verwachten. Al putte Charlie ook trots uit het verzieken van de rest van hun schooljaar. Whatever worked really.

Op het moment werkte niets. Hij verveelde zich dood met al zijn vrienden in de les en niets om te doen. Ja er was les, nee hij was er niet. Op zich niet verrassend. De jongen haalde prima cijfers en misschien hielp het dat veel van zijn thuissituatie wisten. Bovendien was hij zo charismatisch als de pest, wat dus erg charismatisch is pardon you. En dat zou op dit moment van pas komen, want een knap blondje kwam zijn kant uit gestalkt. Even wilde hij zijn zelfingenomen grijns dragen die meiden leuk leken te vinden, maar zodra hij haar haren zag en de enkele felrode haar onder haar nagel veranderde dat. In minder dan een seconde had de meid een hand in haar kraag en werd ze - hoe hard ze ook trapte - meegesleept over de tegels. Voor zijn zus gooide hij haar op de grond. "Excuses, nu"

Z'n sissie had dit natuurlijk prima zelf gekund, hij had haar klauwen gevoeld en wist waar ze toe in staat was, maar ze moest er even inkomen en dan was het mooi een grotere broer te hebben die er voor zorgde dat stomme gasten de behandeling kregen die ze verdienden. Dat het ditmaal een gastin was maakte verder niets uit. Hij had haar immers ook niets geslagen, gewoon in de kraag gegrepen en over de tegels gesleept. Om eerlijk te zijn had hij er geen schuldgevoel over, want zijn zusje zo zien was niet zijn favoriete bezigheid. Liever zag hij haar trots en sterk.

Zoals toen het meisje voor haar neer kwam en Luna als een koningin die haar onderdanen toespreekt, haar afstrafte. Met het laatste bevel schoot het meisje zo snel als ze kon over de tegels de hal uit. Charlie keek haar koud na, die zou wel twee keer nadenken voor ze weer wat begon wat ze niet kon afmaken.

Na er zeker van te zijn dat die niet meer zou terugkomen om zijn zusje pijn te doen stak hij zijn hand naar de sibling uit en glimlachte. Zijn ogen glimlachte ditmaal mee, niet vaak het geval, maar zijn zusje was een special case. Stiekem was hij een grote teddybeer oke, maar alleen sis mocht deze weakness weten. Vandaar dat hij ook een beetje on edge was. Ze stonden hier erg in het zicht, en het bloed op de vloer zou niet echt voor ze pleiten. Toch wachtte hij even met ze naar een andere plek dirigeren. "You okay?" Vroeg hij broederlijk, en streek een verdwaalde haar achter haar oor. "Maar goed dat ik er was," Nu plagend. Luna stond weer, de kust was veilig, dus het goedbedoeld plagen kon weer starten. Toch stond zijn blik nog een beetje bezorgd. Ze verloor haast nooit.

Zijn hand werd gepakt en al snel stond zusjelief weer rechtop en wel, zij het met een beetje gekrenkte trots. Kon ze vast wel tegen, en if not, dan zou ze het snel genoeg duidelijk maken en zouden ze samen een ander target zoeken, of naar de keuken gaan om ijs te halen. Ook mogelijk. In ieder geval werd hij nu al beloond met een grote glimlach, en dat was voor hem ook al heel wat. Vandaar het plagen.

Het viel op zich te verwachten dat hij dan teruggeplaagd ging worden. Ze begon met een rede over dat ze dit zelf had gekund, waarbij hij voornamelijk sarcastisch knikte en lachend wegdook als er een hand in zijn richting kwam. Daarna kwam het punt over dat ze hem in de zij kneep. Daardoor sprong hij grinnikend een eind terug, en begon meteen met de tegenaanval, kietelen. Ondertussen probeerde ze nog een opmerking te maken over Gryffindor, waardoor hij enkel harder zijn best ging doen haar te kietelen. Achter haar aan rennend en al. Ja er waren lessen, nope hij gaf er niks om.

Ze rende weg en hij ging erachteraan. Dat hoorde ook. Broers lieten zich niet zomaar porren door kleine zusjes, daar stond een bepaalde straf tegenover en in dit geval was dat kietelen. Erg primitief, maar effectief. Vandaar dat ze beiden als de wind door de gangen vlogen, competitiedrift ze steeds harder doen rennen. Hij kon haar inhalen, hier kwam het goed uit dat hij een jongen was en zij een meisje, hij had de spieren en het uithoudingsvermogen.

Hij had ze, maar hij had ze niet nodig. Zijn zusjelief rende vol tegen een deur aan, en zakte tegen de grond. Meteen slipte Charlie tot stilstand, wat hem op zijn dure leren schoenen tot een glijpartij bracht. Languit lag hij voor haar, maar wel smooth zichzelf opgevangen hebbende met een elleboog. Die onder zijn hoofd geduwd hebbende keek hij even bezorgd, maar barstte toen in lachen uit. "Dombo," Grinnikte hij, zonder enig kwaad in het woord. Het was gewoon zo typisch dat dit moest gebeuren. "Gaat het wel?"

Ze voelde even lichtjes aan haar neus om er zeker van te zijn dat alles nog recht stond en er niets afgebroken was. Haar neus voelde prima, al klopte hij wel extreem. En niet te vergeten leek het wel alsof er een liter bloed uitstroomde. Luna was nog bezig met het onderzoeken van haar eigen neus toen Charlie vlak na haar tot stilstand probeerde te komen. Natuurlijk ging dat niet helemaal goed, wat had je anders verwacht. En daar lag hij dan, languit op de grond. Wel heel sexy zo met elleboog die onder zijn hoofd geduwd werd. Nee, natuurlijk kon hij niet normaal vallen. Waarom normaal als het ook excentriek kan.

Eigenlijk had Luna verwacht dat haar broerlief meteen bezorgd zou opstaan en zich zou afvragen of het wel ging en eigenlijk meteen de bezorgde grote broer zou spelen. Enkeltje ziekenboeg! Hadden zijn woorden moeten zijn. Gek genoeg, waren dat zijn woorden niet. Een enkele seconde keek hij bezorgd, maar dat moment was al snel weg en Charlie barstte in lachen uit. Luna probeerde boos te kijken, maar de boze blik ging al snel over in een enorm schaterlach. Langzaam stond ze op terwijl ze haar neus aan de bovenkant vast hield en haar hoofd achterover hield. “Gaat prima, het voelt alleen alsof ik doodbloed.” Zei ze. Haar stem klonk heel raar omdat ze haar neus dichtkneep, een beetje hol eigenlijk. Ze liep richting haar broer en stak haar hand uit om hem overeind te helpen. “En met jou? Niets gebroken?” Ze keek hem aan met een sluwe glimlach. "Op je ego na dan"

Ze keek hem even quasi-boos aan, maar nog voor hij kon omslaan naar het beschermende broertje spelen begon ze al net zo hard te lachen als dat hij deed. Gelukkig zag ze in hoe dramatisch dit was. Geen lessen volgen, ondertussen tegen deuren aanrennen wat allemaal eindigt in - best wel kapotte schoenen - en een fikse bloedneus.

Zusje vermelde echter dat het prima goed ging, wat haar een sceptische blik opleverde van Charlie, en hielp hem daarna overeind. Pas bij de grap over zijn ego vond hij zijn drama weer terug tussen de bezorgdheid. Ze praatte namelijk gek én was helemaal rood door het bloed. Hij kon het echter wel in zich opbrengen om zijn tong uit te steken. "Je zult merken dat mijn ego heel veerkrachtig is," Grinnikte hij droogjes, en legde toen zijn arm om haar heen om te ondersteunen. "Maar laten we voor de zekerheid maar naar de ziekenboek gaan voor mijn ego en jouw neus," Charlie grinnikte nog even na, maar wees toen een beetje aangeslagen naar haar blouse. Hij had liefde voor goede kleding, deze goede kleding werd op het moment heel vies. Het deed hem haast pijn. "Pas maar op dat de mensen niet denken dat je in Gryffindor zit.