Cold as water

Waarzeggerij, probably het vak waarvan het nut het meest twijfelachtig is... Probably ook het vak waarbij Mark het meeste moeite heeft om wakker te blijven. Het was gapen, geeuwen en uitstrekken geblazen tijdens de uitleg van de 'vreemde' lerares die haar vak ondanks alles heel serieus leek te nemen. Toen ze iets van Mark's gedrag had gezegd had deze enkel zijn wenkbrauwen omhoog getrokken waarop haar mond weer dichtviel; mooi dan was dat tenminste duidelijk gemaakt. Toen ze dan eindelijk klaar was met praten was het tijd voor 'zelfstudie' waarbij we moesten kijken in een kopje met prut om ,onze nabije toekomst te voorspellen.', haar woorden. Na al vijf minuten prutlezen had Mark het opgegeven en had hij zijn hoofd op de tafel gelegd, zijn armen als kussen er onder. ,Slaap lekker Markymoo'

Mark's slaap was, jammer genoeg, van korte duur daar hij na tien minuten weer wakker werd. Wild knipperend met zijn bambi-ogen speurt hij zijn omgeving af op zoek naar de reden van zijn ontwaking. Die reden blijf uit... Echter! Zijn ogen vallen op een donkerharige jongen vooraan in de klas die hem eerder nog niet opgevallen was. Een grimas vormt zich in enkele seconden op Mark's lippen, net het entertainment wat hij nodig had. Zonder pardon pakt hij wat perkament van hemzelf als zijn buurman en vult deze met de drap uit het kopje de 'Prutbommetjes' daarna dichtvouwend. Met een ondeugende grijns op zijn lippen en een sterke bovenhandse worp schiet hij de vrij zware, kleverige bal naar het joch op de eerste rij. Een voltreffer, prachtig tegen de zijkant van zijn wang aan. Mark barst uit in stil gegrinnik zijn hand voor zijn mond slaand om het ontsnappende geluid te verdoezelen.  Prachtig. De tweede bal volgt na 5 minuten, hij was mooi op koers, zou gaan landen tegen zijn nek of kin tot... die uit de lucht wordt gehaald door een zwiep van een staf. Godve- Mark's ogen ontmoeten de vuurspuwende ogen van de lerares waarzeggerij die boekdelen zeggen. ,Meneer Ninomiya, U bent pas een week hier en daar kan het ook bij blijven als u zo door gaat.' Shit. ,Nablijven morgenvroeg.' Shit shit shit.

Na de les waarzeggerij slakt Mark terug naar de Ravenclaw common room om zich vervolgens in zijn kamer op te sluiten. Zijn kamergenoot was niet thuis en dus had Mark het rijk voor zich alleen. Languit knalt hij neer op zijn bed onderweg de slurk op zijn nachtkastje meeslepend. Met zijn ogen op het plafond gericht gooit hij de slurk omhoog om hem daarna weer op te vangen. Zachte klopjes van de slurk tegen het plafond zijn te horen wanneer Mark terug denkt aan de situatie een half uurtje geleden. Het was zijn eigen schuld en toch voelde hij zich een beetje gepikeerd. Mark vangt de slurk op en bekijkt deze op een peinzende manier, alsof hij hem nog nooit bekeken had. Hij mistte thuis, Japan, zijn team en zijn vrienden. Tot nu toe bleek Hogwarts vrij teleurstellend afgezien van de natuur dan. Een zucht ontglipt Mark's lippen, hij kon er met niemand over praten en zag het nut er eigenlijk ook niet van in. Hij zat hier nu aan vast... gelukkig maar 1 jaar. En dan? En dan... Dat zien we dán wel.

Mark gooit zijn donkere gewaad en overhemd uit, enkel zijn witte blouse overhoudend waarvan hij de mouwen omhoog stroopt. Beter. De slurk plaatst hij terug op zijn nachtkastje waarna hij zelf overeind komt en zijn kamer verlaat. Het geknisper van haardvuur komt hem bij het aflopen van de trappen al tegemoet; het klimaat was hier in Britteland bijzonder nat en koud dus dat haardvuur was welkom. Wat hij niet had verwacht, tijdens etenstijd, was een andere aanwezige in de Ravenclaw common room. Een vloekende vrouwenstem komt zijn oren tegemoet wanneer hij de laatste trede heeft bereikt. What the-? Drip, drip, drip, is het geluid waar de verzopen oranje kat tegenover hem verantwoordelijk voor is. Mark's hazelbruine ogen glijden langzaam over haar natte gedaante heen een grijns langzaam op zijn lippen kruipend. Hij had er niets mee te maken, maar... ergens... was het een mooi gezicht.

Mark's hazelige ogen blijven kort hangen op haar witte semi-transparante blouse waarna hij zijn blik van dat gedeelte van haar lichaam afwend en zijn ogen in de hare plaatst. Gosh. Ze was een trainwreck. Whatever die meiden op hun gezicht smeren, het was uitgelopen, en niet zo'n beetje. Ze leek wel een abstract schilderij met hoe haar gezicht er momenteel uit zag. Mark wil door lopen, wil haar laten voor het hoopje ellende wat ze nu waarschijnlijk is maar krijgt het simpelweg niet over zijn hart om zo'n goede kans zomaar aan hem voorbij te laten gaan. ,,Zijn Slytherins verantwoordelijk voor je vervormde gezicht? Ik zou ze aanklagen, dit soort permanente beschadiging is gewoon een stap te ver.'' zegt Mark speels, pretlichtjes in zijn ogen terwijl hij het zei. Hij had het niet over haar uitgelopen gezicht maar wilde haar pesten door 'een grapje' te maken over haar botstructuur of in ieder geval haar kwade expressie. Mark trekt de uiteindes van zijn mouwen nog een keer omhoog en stapt haar gedaante vervolgens twijfelloos voorbij. Zijn ogen vallen op een fleecedeken naast het haardvuur. Hmmm... Mark bukt zich, pakt de fleecedeken en gooit deze over haar hoofd heen. ,,Om te voorkomen dat anderen een hartaanval krijgen.'' zegt Mark er plagend bij, misschien pestend en eigenlijk vriendelijk. Alles wat Mark deed was ergens vriendelijk, echter kwam het niet altijd zo over...