De ontmoeting.

De eerste weken van school waren alweer van start gegaan en het was nu maandag. Jace had het weekend vooral besteed aan leren, zoveel beters had hij toch niet te doen, echt contact met mede studenten had hij niet. Echter was er wel iemand, of beter gezegd een jongen maar echt actie ondernemen, nee daar was hij niet van. Nadat hij had gegeten in de 'great hall', het was nu begin van de middag en de waterige zonnestralen wrongen zich een weg door de oude ruiten van het kasteel. Diep in gedachten verzonken liep hij de trappen op en probeerde een stapel boeken zo goed als het ging te balanceren in zijn armen. Totdat hij abrupt naar de realiteit getrokken werd toen zijn schouder een andere schouder aan stootte en met zijn gezicht tegen de muur schampte.

De les was net afgelopen en David wist niet precies wat hij moest doen. Hij zou morgen pas weer les hebben en had nog wel wat huiswerk, dus hij besloot maar wat te gaan eten en wat huiswerk te maken voor History of Magic. Hij liep uit het klas lokaal van Defence Against the Dark Arts, nadenkend wat er allemaal te eten zou zijn. Hij had zoveel honger, maar dat is wel logisch als je niet had ontbeten omdat je het te druk had met proberen wakker te worden. Vroeg wakker worden was nooit echt bepaald zijn ding.
David kwam aan bij de floors. ‘Zo veel trappen’ was het enigste waar hij aan kon denken. Sowieso omdat hadden vol met zware boeken zaten, had hij er geen zin in. Hij slaakte een zucht van irritatie en begon de trap af te lopen terwijl hij probeerde zijn boeken te balanceren en niet te struikelen of zijn boeken naar beneden te laten vallen. Maar plots botste zijn schouder tegen die van een ander en liet hij zijn boeken op de trap vallen, gelukkig kon hij nog net zich zelf opvangen aan de trapleuning. “Lekker dit, bedankt.” Reageerde hij geïrriteerd terwijl hij zijn boeken opraapte.

Jace belande onhandig half op de grond en met zijn gezicht tegen de muur, hij keek om zodat hij kon zien wat of wie de reden was waardoor hij gevallen was. De jongen, die David Benner bleek te zijn. Zei geïrriteerd 'Lekker dit, bedankt.' Waarop Jace gefrustreerd antwoordde.' Ja en jij bedankt dat ik met de muur een zoen sessie mocht houden.' terwijl hij dat zei veegde hij met zijn gewaad een streepje bloed weg bij zijn mondhoek, dat daar was gekomen door de val. Jace begon beduusd maar zijn boeken op te rapen die overal op de trap verspreidt lagen, enkele studenten liepen zigzaggend langs hem om naar de lessen te snellen. Hij zuchtte, kwam omhoog en keek recht in de kastanje bruine ogen van David Benner. Wie had dat verwacht, dat je kon verdrinken in iemand zijn ogen. Snel knipperde Jace en mompelde iets wat op een excuus leek.

Terwijl David zijn laatste boek op raapte keek hij naar de jongen waar hij tegen aan botste. Het was Jace Carter, de Ravenclaw jongen waar hij samen Potions mee heeft gehad vorig jaar. “Ja en jij bedankt dat ik met de muur een zoen sessie mocht houden.” Zei Jace geïrriteerd. David keek op en zag dat Jace bloed wegveegde van zijn mond met zijn gewaad. Hij voelde zich er best schuldig over, maar liet het niet merken en raapte verder zijn boeken op. Hij merkte dat Jace op eens naar hem begon te kijken en keek toen terug, maar langzamerhand begon het kijken staren te worden. Toen plots hij iets zei dat vaag op een excuus leek. “Is niet erg, het was een ongelukje. En ik lette zelf ook niet zo heel goed op waar ik liep.” Reageerde hij met een schuldige maar ook vriendelijke stem. “Kom je net van de Great Hall?” Vroeg David uit nieuwsgierig aangezien hij honger had en op weg was naar de Great Hall om wat te gaan eten.

Nadat het oogcontact verbroken werd en Jace een beetje beschaamd aanstalten zou maken om verder te gaan vroeg David plotseling of hij van de great hall kwam. Jace moest glimlachen en antwoordde 'Ja klopt, ik kom er net vandaan! Net gegeten haha, straks les ik heb er echt like super veel zin in.' Daarbij draaide hij overdreven met zijn ogen.'En ik denk dat jij er dan nu op weg naar bent? De great hall bedoel ik.' Ondertussen had Jace zijn volle tas met boeken op de trap gezet, het waren er zoveel dat het niet eens in zijn geheel in de tas paste.

David zag een glimlach op Jace gezicht. ‘Wauw hij heeft echt witte tanden’ dacht hij. “Ja klopt, ik kom er net vandaan! Net gegeten haha, straks les ik heb er echt like super veel zin in.” Zei hij, en draaide er met zijn ogen bij. David pakt zijn laatste boek op en stopte het in zijn tas. Toen Jace vroeg “En ik denk dat jij er dan nu op weg naar bent? De Great Hall bedoel ik.”
“Ja inderdaad. Ik heb nog niet gegeten voor vandaag, ik sterf haha.” Zei David met een awkward glimlach terwijl hij zijn rugzak op zijn rug deed.

'Aaaaah nee, ga snel wat te eten halen dan, we moeten niet hebben dat je straks hier weer valt op de trap. Maar dan omdat je flauw valt van de honger!' Jace keek er weer overdreven zielig bij, waarna hij zn tanden bloot lachte en er een stukje tong uit stak. 'Maar als je wilt zou ik je nog wel even kunnen joinen? Aan tafel dan, de les begint toch nog niet en dan zit jij niet alleen?' Damn Jace, je stelt echt super veel vragen, zomenteen kom je echt wanhopig over man. Ondertussen trok hij zijn tas wat beter op zn schouder, er liepen enkele studenten langs die nog gauw hii zeiden.

“Maar als je wilt zou ik je nog wel even kunnen joinen? Aan tafel dan, de les begint toch nog niet en dan zit jij niet alleen?” Vroeg Jace. David twijfelde. “Weet je zeker? Ik bedoel like, het hoeft niet.” Zei David met een awkward, nerveuze toon in zijn stem. David had nooit veel vrienden, en nieuwe maken was hij ook niet echt bepaald de beste in. Sowieso omdat Jace de type leek die veel vrienden heeft en iedereen kent. Dat was ook wel te zien, aangezien er studenten langs liepen en hi zeiden. En David, nouja.. David is. “Maar uhm.. als je wilt.. je bent altijd welkom hoor haha.” Zei hij voor dat Jace iets kon antwoorden op zijn vorige vraag.

Schouder ophalend zei Jace. 'Ja om eerlijk te zijn maakt het mij niet uit, de les begint toch pas over een uurtje. Toevallig ken ik nog een sluiproute dus ben gemakkelijk op tijd.' Zodoende liep Jace alvast vooruit naar beneden, hij draaide zich om en riep;'Nou kom je nog? Ik dacht dat je zo honger had grinnikte hij.' Jace hoopte dat David hem nu niet super apart vond dat hij ineens voorstelde om mee te gaan naar de great hall, maar hij moest toegeven hij zag er goed uit en veel beters had hij toch niet te doen. Hij stond nu beneden op het platform te wachten op David en omdat het nu al eventjes later was liepen er steeds meer studenten over de trappen, je mocht wel oppassen soms leek het wel een mierennest. Terwijl Jace wachtte peuterde hij wat aan zijn gewaad, hij moest ook even een spreuk opzoeken hoe hij zijn bloed uit het gewaad kreeg, maar dat was een zorg voor later. Nu moest hij zich maar meer gaan concentreren om niet voor gek te staan bij David.

Twijfelend keek David naar Jace. “Nou kom je nog? Ik dacht dat je honger had” zei Jace terwijl hij naar beneden liep en wachtte op de trap. David had inderdaad honger, dus liep ook naar beneden achter Jace aan. Hij had toch niets beters te doen, en het zou toch gezelliger zijn met iemand dan alleen. Dus liep hij achter Jace aan naar de Great Hall. Terwijl ze liepen viel er een stilte, tot David die verbrak met “Why wil je eigenlijk zo graag met me mee?”. Jace leek echt niet de type die zou willen om gaan met iemand zoals David, daarom vroeg hij zich dat af.

Samen liepen ze de laatste trappen af, op weg naar de great hall. Om hen heen liepen nog enkele studenten naar hun lessen, maar de meesten die zouden al voor de houtendeuren staan van het lokaal. De schilderijen aan de muren hadden drukke gesprekken over de ochtendprofeet. Als Jace omhoog keek zag hij de eeuwen oude trappen bewegen door de grote ruimte, zodat er elke keer een andere route was naar je eindbestemming. Even maakte David en Jace oogcontact, waarna David vroeg waarom hij eigenlijk mee ging naar de great hall. Hij had immers toch al gegeten. En om eerlijk te zijn wist Jace het ook niet precies, David straalde gewoon iets uit, iets van warmte en vriendelijkheid en toch een beetje soort van verlegenheid. Jace antwoordde: 'Zoveel beters heb ik ook niet te doen, of ik moet een half uur wachten met mijn afdeling. En daar is ook niet zoveel lol aan, helemaal omdat ze toch alleen maar huiswerk maken.' Zou hij het zeggen? Dat hij het gewoon ook fijn vond om in zijn buurt te zijn? Of zou dat heel apart zijn, ze liepen de laatste treden af en liepen richting the great hall. Ach who gives a fuck dacht Jace, 'En om gewoon eerlijk te zijn, straal je gewoon iets fijns uit, waardoor het niet erg is om met je te praten. Ook al begonnen we zo klunzig op de trap.' Jace moest glimlachen, klunzig. Ja, David was soms wel klunzig maar dat was juist een van de dingen die Jace wel kon waarderen.

David was verbaast. Hij had echt niet verwacht dat Jace zo over hem dacht. Sowieso omdat ze nooit echt eerder hadden gepraat. Dus hij kende Jace ook weer niet zo heel goed, alleen van de lessen die ze samen hadden. Jace glimlachte, wat moest hij nou reageren? Hij voelde een raar warm gevoel in zijn buik, maar het voelde wel goed en maakte hem blij. Maar het enigste wat hij kon doen was omhoog kijken en naar Jace staren met een neutraal gezicht, nadenkend wat hij moest reageren. “… Echt??... dankje.. denk ik..” Was het enigste wat hij uit zijn mond kon krijgen. Awkward keek hij weer voor uit, zorgen dat hij niet weer tegen iemand aan botste. Snel keek hij nog even op om te kijken of Jace naar hem keek, al was dat moeilijk aangezien Jace een stuk langer dan hem was en het dan best op zou vallen. Dus keek hij maar snel weer weg.

Ze liepen nu in het halletje voor de great hall, er stonden enkele kluitjes studenten te smoezen en de waterige stralen zon schenen door de ruiten achter het standbeeld. Toevallig wist Jace dat daarachter een sluiproute zat, die hij later zou gebruiken om op tijd in de les te komen. Hij ging even met zijn hand door zijn zon gebruinde haren, De gouden deuren van de great hall waren geopend. Echter zweefden er geen kaarsen boven de tafels, jammer was dat wel het gaf altijd een gezellige sfeer. Hij hoorde David een stotterende dankjewel uitspreken, hij moest grinniken. 'Ik heb je toch niet verlegen of awkward laten voelen eh?' Ze liepen nu de great hall in en plofte neer op de banken waarbij Jace zijn hand per ongelijk op de zijne belande, Hij trok hem snel terug en kreeg een vuur rode kop. 'Ehhh, wat ga jij vandaag nog doen' Stotterde Jace.

Ze liepen de Great Hall binnen, toen Jace grinnikte en zei “Ik heb je toch niet verlegen of awkward laten voelen eh?”. Hij wist niks anders om te reageren dus koos om te lachen, al was hij best verlegen tho. Toen plots ze op de bank neer plofte en Jace zijn hand aanraakte. Volgens mij was het wel per ongeluk aangezien hij zijn hand gelijk weer wegtrok, dacht David. “Ehhh, wat ga jij vandaag nog doen”, vroeg jace stotterend. Terwijl David drinken in schonk antwoorde hij awkward, “uhm eigenlijk niet veel haha... ben voor vandaag al klaar met de lessen…. En jij? Nouja na de lessen dan haha…”.

Jace ging met een been naast de bank zitten en met de andere half erop, zodat hij terwijl hij naast David zat hem gewoon recht kon aankijken. Er verscheen eten op tafel, op een wijze die Jace sowieso nog moest ontdekken voordat hij weg ging van Hogwarts. 'Nou ik heb strakjes nog 1 uurtje les en daarna ben ik klaar voor vandaag. Na de les ga ik denk ik nog even genieten van het weer buiten bij the lake. Maar dan wel mijn gewaad verruilen voor mijn sweater, want die zitten zo lekker.' Verder op aan tafel zaten enkele studenten schaak te spelen, ze applaudisseerden omdat er blijkbaar iemand had gewonnen. Jace schoot een stukje omhoog van schrik en moest grinniken.