Count Your Blessings

Het nieuwe schooljaar was nu toch al iets meer dan een week bezig en de leraren hadden nog steeds geen opmerking moeten maken over het feit dat hij met scherpe spulletjes zat te spelen, een nieuw record. Je zou bijna denken dat hij over zijn ‘obsessie’ met scherpe voorwerpen heen was, maar niets was minder waar. Hij had de kans gewoon nog niet gezien om iets van glas kapot te gooien zodat hij een scherf kon meenemen. Wacht, correctie: die kans had hij wel al gehad, maar een of andere slimmerik had gedacht dat hij het kopje per ongeluk had kapot gegooid en had het voor hem gerepareerd. Natuurlijk had hij het ding toen geen tweede keer kunnen kapot gooien. In plaats daarvan had hij geforceerd naar het meisje geglimlacht voordat hij zich had omgedraaid en was weggelopen. Het leek wel alsof de leraren een aantal leerlingen hadden omgekocht om hem telkens tegen te werken van zodra hij aan iets scherps probeerde te komen. Telkens weer was er iemand tussengekomen. Twee minuten geleden had iemand hem gevraagd om te helpen met huiswerk van zodra hij ook maar naar een glas reikte en terwijl hij zijn aandacht op die persoon gericht had, had iemand onder het glas weggenomen.

Met een gezicht op onweer was hij het lokaal uitgestormd en zo nu en dan duwde hij mensen aan de kant die tegen hem aan dreigde te lopen. Zijn gezicht betrok zelfs nog meer toen iemand het toch voor elkaar kreeg om diens elleboog contact te laten met zijn hoofd. ”Dude, het is niet omdat ik klein ben dat je niet moet uitkijken!” Dashiell klemde zijn tanden op elkaar, maar voordat hij in de verleiding zou komen om de ander een klap te verkopen, stapte hij opzij en liep verder. Zoals gezegd was het schooljaar nog maar een week of twee bezig en hij wilde nu niet al niet in de problemen komen.

Dashiell stond bekend om zijn onvoorstelbaarheid en stemmingswisselingen. Hij kon zo van boos naar blij gaan en omgekeerd en dat was precies wat er nu gebeurde. Op het ene moment stond zijn gezicht op onweer, maar vanaf het moment dat hij een wel heel bekende stem hoorde, verscheen er een grijns op zijn gezicht en kon je aan niets meer zien dat hij een paar seconden eerder op het punt had gestaan om iemand een dreun te verkopen. ”Rrromeo.” Hij probeerde nog altijd te oefenen op die ‘r’. Na zoveel jaar geprobeerd te hebben om ‘zijn’ r achterwege te laten, lukte het nog altijd niet helemaal. Vandaar dat hij de eerste letter meestal wat langer aanhield. Dashiell blies zijn wangen even op toen hij merkte dat het toch nog altijd niet zo klonk als het zou moeten. Romeo sprak zijn naam toch wel perfect uit? Waarom kon hij wel Frans, maar kon de kleine geen fatsoenlijk Engels? ”Oh well, hoe is je week al geweest?” Het onderwerp vakantie kwam expres niet ter sprake. Dashiell had zelf niet zo’n goede vakantie gehad (eigenlijk had hij nooit een goede vakantie) en hij had zo het gevoel dat Romeo er ook liever niet zou over praten. Hij wist dan misschien niet precies hoe Romeo’s thuissituatie in elkaar zat, maar hij wist wel dat het niet pluis was.