He calls me the devil, I make him wanna sin [+ Jeremiah]

‘Blyad,’ gromde hij onder zijn adem. Het was druk in het café. Dat was aan het rumoerige geluid buiten al te horen. Jeremiah wierp nog even een blik naar het houten uithangbordje. The Three Broomsticks. Hmpf, dan was hij toch goed. Kon ook bijna niet anders. Scheen de enige echte bar in de buurt te zijn. Met een luie zwaai opende hij dan maar de deur en meteen werd hij verwelkomd met een golf aan drukkende warmte, door elkaar geweefde gesprekken van vreemdelingen en een vreemde, zoete geur. Het café was bruiner dan hij had verwacht, maar misschien was dat gewoon een Engels dingentje, of eh, Schots in dit geval. Jeremiah baande zich een weg door de mensenmassa heen naar de bar en kon daar tot zijn geluk nog een barkruk bemachtigen. Hij nam plaats op de versleten leren zetel van het gammele ding en duwde vervolgens met zijn rechterhand tegen zijn linker schouder aan terwijl hij die krampachtig draaide, wat een knak en een verlossend gevoel teweeg bracht. Het was een lange dag geweest en zijn gewrichten lagen nog een beetje in de knoop.

Hij en zijn ouders woonden nu al weer even in Belfast, maar vandaag hadden ze pas het grootste deel van zijn spul overgeplaatst. Hij had zijn tijd op Durmstrang ook wel erg lopen rekken. Maandenlang had hij met bezweringen documenten gesaboteerd, zich stiekem ingeschreven bij dueltoernooien in naam van Durmstrang en op alle mogelijke wijzen zijn transfer naar Hogwarts bemoeilijkt. Zijn mentor had altijd een oogje toegeknepen. Hij wilde zijn sterstudent niet kwijt ondanks zijn streken en brutale gedrag. De man was er immers zelf ook beter bekend van geworden. Maar nu was het dan eindelijk zover. De schoolorganisatie had hem in zijn kraag gegrepen en de hele transfer in één dag geregeld. Het had een half jaar geduurd, maar hij zat op Hogwarts hoor. Midden in het jaar was hij in komen stromen. Ze hadden zijn indelingsceremonie kort en afraffelig in het kantoor van de rector gedaan. Blijkbaar zat hij in huis Slytherin. Great. Jeremiah had geen idee wat dat betekende, behalve dat hij nu een stuk vaker de kleur groen moest gaan dragen. Omdat het nu niet de normale gang van zaken betrof omtrent nieuwe leerlingen, had Jeremiah al zijn rotzooi zelf naar zijn kamer mogen dragen. Zijn kamergenoot was op dat moment niet aanwezig geweest, maar hij verwachtte er maar niet te veel van. Al bij al vond hij dat hij wel een welkomstdrankje verdiende na al dat gedoe en gesjouw. Met zijn Ierse nep ID legitimeerde hij een biertje en nam dorstig een slok. De bittere smaak en de koelte van de vloeistof maakte hem in eerste instantie wat scherper, al zou dat effect natuurlijk niet lang hetzelfde blijven. Ondertussen merkte hij dat er iemand naast hem was komen staan. Hij bekeek even wie dat dan mocht zijn en zag tot zijn genoegen dat het een knap meisje betrof. Ze leek een beetje zoekende. Jeremiah wierp een lome blik de ruimte in. Misschien wachtte ze op iemand of wilde ze graag zitten. ‘Wacht je op iemand?’ vroeg hij semi-geïnteresseerd, zijn Slavische tongval doorschemerend, terwijl hij haar gelaat in zich opnam. Strakke wenkbrauwen, donkere ogen, hoge bruine staart, wit shirt met tekst. Voor een moment trachtte hij te lezen wat er op haar shirt stond. D-o-n’-.
‘Don’t,’ las hij hardop voor, de rest kon hij in het donker niet zo snel opmaken. ‘Moet dat een soort waarschuwing voorstellen?’
Hij glimlachte onschuld, maar sprak zijn woorden alsof ze een uitdaging waren. Onder zijn donkere wimpers twinkelde de ondeugd in zijn ogen. Dat duurde echter niet lang, want hij moest zijn blik naar zijn bier verschuiven om nogmaals een slok te nemen.