Don't Call it a Party, cause it Never Stops

Onderwerp: Don't Call it a Party, cause it Never Stops ma sep 19, 2016 10:45 pm

A perfect storm

that keeps you wide awake

Zijn interesse voor quidditch was toch altijd wel aanwezig geweest, maar hij had er tot nu toe nog niet veel mee gedaan. Natuurlijk was hij af en toe eens naar een open training komen kijken, maar hij had nog nooit mee gespeeld. Zijn vliegkunsten waren niet echt optimaal, om eerlijk te zijn. Hij wist wel dat ze daar op zouden gaan oefenen, moest hij ooit joinen, maar toch. Hij zag zichzelf nu niet bepaald meedoen aan een toernooi, aangezien hij echt niet wist hoe hij er op zou reageren als iemand hem zou beginnen uitdagen. Een woede- of paniek-aanval krijgen terwijl hij daar hoog in de lucht ging, was niet echt de bedoeling, waarschijnlijk. Moest Nyx het hem komen vragen, zou hij waarschijnlijk geen nee zeggen, maar dan zou hij er wel over moeten gaan nadenken hoe hij zichzelf kon beheersen. Op die hoogte dan nog. Niet dat hij hoogtevrees had tho, maar als hij dan viel, zat hij wel in de problemen.

Naar trainingen komen kijken, deed hij dan wel weer graag. Daarom zat hij nu op de tribune, er was een training Slytherin versus Gryffindor aan de gang, en de rivaliteit tussen de twee houses zat vaak zo hoog dat er wel wat meer actie in zat dan bijvoorbeeld een training waar Hufflepuff of Ravenclaw aan mee deed. Al hadden die natuurlijk ook wel goeie teams. Een beetje onderuit gezakt hield hij de spelers in de gaten, probeerde zo weinig mogelijk van de actie te missen. Geconcentreerd als hij was, had hij helemaal niet door dat er iemand naast hem was komen zitten. Gg wp.

Trainingen verschilden enorm veel van wedstrijden. De tribunes zaten nooit vol, en de toeschouwers die kwamen kijken zaten vaak samen verzameld in het Slytherin vak omdat dat het kortste bij het schoolgebouw zelf stond. Daarnaast was het ook kalmer, kon je de bezems en de Quaffles zo horen voorbij razen terwijl die geluiden op een wedstrijd overstemd zouden worden voor het geroep en gejuich van de verschillende houses die elkaar probeerden te overtreffen. Torrance kneep zijn ogen wat samen en zag hoe de studenten van zowel Gryffindor als Zwadderich door de lucht raasden terwijl hij tred zette richting de eerste tribune die hij tegen kwam. Die van Zwadderich dus. Als je het aan hem vroeg, zijn minst favoriete afdeling. Maar als hij mocht kiezen tussen het van van Gryffindor en alleen zitten, of het vak van Zwadderich en wat mensen hebben om mee te praten, dan was zijn keuze snel gemaakt.

Zijn voeten droegen hem de trappen op en deden hem in hoogte winnen waardoor de spelers die zojuist nog speelgoed poppetjes hadden geleken langzaam maar zeker groter en duidelijker werden. Hij kwam aan op het platform en wierp een blik in het rond om te kijken naar de aanwezigen. Een groepje meisjes dat giechelend bij elkaar gedoken zat, waarschijnlijk omdat ze een oogje hadden op een van de spelers. Daarnaast waren er nog enkele, kleinere groepjes die ofwel diep in gesprek waren over de training of huiswerk wat ze nog niet hadden gemaakt. Torrance zijn oog viel op een jongen die alleen zat, redelijk vooraan op de tribune zodat hij niets van het spel zou missen. Nonchalant en meer tegen zichzelf gericht haalde hij zijn schouders op en plaatste zich op de harde bank langs de jongen. Zijn voeten stak hij onmiddellijk vooruit en liet ze rustten op het bankje voor hen dat toch leeg stond. Hij keek opzij naar de jongen, maar het leek wel alsof die niet eens door had dat er iemand langs hem was komen zitten. 'Het is maar een training hoor.' zei hij terwijl hij wat lucht via zijn neus liet ontsnappen. 'Je doet bijna alsof het het WK Quidditch is.' Zijn ogen liet hij kort over de jongen gaan, keek naar zijn kleren die alledaags waren en zijn afdeling niet verried. Al had zijn gezicht een speciale uitdrukking waardoor hij op een vreemde manier een bepaald vermoeden kreeg. 'Zwadderich?' vroeg hij toen met een scheve grijns op zijn lippen en draaide zijn hoofd weer richting het spel. De spelers schoten langs elkaar door terwijl de bludgers in het rond werden geklopt. Een enthousiaste rilling liep door zijn ruggengraat terwijl hij toe keek, maar terwijl ook zijn aandacht op de jongen langs hem gericht hield.

A perfect storm

that keeps you wide awake

Ook al was het maar een training, als hij tijd had om te komen kijken, dan vond je hem ergens op de tribunes terug. Soms zat hij hier met Dash en Avy, maar vandaag hadden die iets anders te doen. Iets Hufflepuff-ish dat blijkbaar een heleboel mensen van hun afdeling aan ging. Waarschijnlijk de lokale brei- en crosheer-club of zoiets. Nee, nu was hij weer gemeen. Ah wacht, dat was standaard voor een Slytherin, nu ze toch over stereotypes bezig waren. Misschien daarom dat hun afdeling soms wel iets meer sneaky speelde dan Gryffindor, die meer recht door zee was. Geen fopjes. Hij snapte wel waarom hij in Slytherin thuis hoorde, op de een of andere manier.

Ook al was het maar een training, het kon er soms wel heftig aan toe gaan. Niet zo erg als tijdens een echte wedstrijd, waar er natuurlijk ook wel om punten werd gestreden en dat een extra ‘motivatie’ was. Maar toch, hij genoot er van. Zo erg dat hij niet door had dat er iemand naast hem was komen zitten. Tot die persoon hem aan sprak. Hij sprong nog net niet op, maar hij schrok wel heel erg. 'Het is maar een training hoor.' Zei de jongen. Romeo trok ondertussen snel zijn gezicht weer in de plooi. 'Je doet bijna alsof het het WK Quidditch is.' Vervolgde hij. Nonchalant haalde hij zijn schouders even op. "Het is beter dan huiswerk zitten maken", Zei hij, wat natuurlijk bijna iedereen die een beetje menselijk was zou beamen.

De jongen leek hem even kort te inspecteren, dus deed hij ongegeneerd hetzelfde. En toen herkende hij de knul. Het was een quidditch speler uit Gryffindor. Al was hij vorig jaar afwezig geweest, als hij het zich nog goed herinnerde. 'Zwadderich?' Vroeg hij kort. Bijna kon hij het niet laten om te verzuchten. Maakte dat zoveel uit dan, vroeg hij zich telkens weer af. "Klopt", Bevestigde hij maar zo normaal mogelijk. Hij keek op toen een groepje spelers langs schoot. "Hoor jij niet daar te zijn", Vroeg hij toen, mild geïnteresseerd in waarom Torrance ook dit jaar blijkbaar liever op de tribune zat dan op zijn bezem.

De jongen schrok duidelijk, waardoor Torrance zijn wenkbrauwen in een vreemde frons kwamen te staan. Het was wel duidelijk dat de jongen een zekere passie voor de sport had, ofwel vloog er een meisje mee dat zijn interesse helemaal op zich getrokken had. Snel probeerde de kerel zich te herpakken en liet ook Torrance zijn blik weer wat zachter worden. ’Het is beter dan huiswerk zitten maken.’ Hij trok zijn mondhoeken kort naar beneden en haalde zijn schouders op. ’Daarin kan ik je niet anders dan gelijk geven.’ Torrance kon zich gemakkelijk in de schoenen van de jongen steken, hij wist namelijk hoe graag de leerkrachten al hun studenten opzadelden met bergen huiswerk. Ook hij was er aan willen ontsnappen door naar de training te komen kijken. En uiteraard ook om up to date te blijven met de vooruitgang van de spelers van Gryffindor.

Ook Torrance kreeg een ware vleeskeuring van de knul waar hij langs was gaan zitten en liet die zijn gangetje maar gaan. Met een vieze of doordringende blik werd hij niet gauw geïmponeerd. Door de naam van de afdeling te noemen polste hij naar de afdeling van de jongen, die verzucht antwoordde. Torrance greens om zijn reactie, begreep wel waarom. Zwadderich was door de studenten niet de meest geliefde afdeling. Ook hij was geen fan, maar hij kon merendeel van de tijd wel met de studenten overweg als ze hem niet in de weg liepen. ’Hoor jij niet daar te zijn?’ Torrance keek net zoals de knul naar de voorbij razende spelers en drukte met zijn ene hand op de knokels van de andere om ze te laten kraken. Zenuwtrekje. ’Normaal gezien zou ik inderdaad daar horen te zijn.’ Hij keek kort opzij voordat hij zag hoe de Bludger bijna een meisje van Gryffindor van haar bezem beukte. Hij klemde kort zijn kaken op elkaar en zweeg totdat hij zeker was dat ze zich kon herpakken. Iets wat gelukkig het geval was. ’Ik ben lang uit geweest door een blessure.’ Als de jongen alle wedstrijden van vorig jaar had bijgewoond had hij ook vast gezien hoe hij tijdens een Zwadderich - Gryffindor wedstrijd door een Bludger van zijn bezem was geslagen en zich nog had proberen vastklampen aan een van de tribunes, maar uiteindelijk toch een misselijkmakende val had gemaakt. ’Een van die jonge knakkers heeft mijn plaats dit jaar ingenomen terwijl ik revalideerde en mijn lessen achteraf inhaalde. Normaal zou ik hem terug krijgen, maar pas morgen is er een algemene training voor het beoordelen en opnieuw samenstellen van de ploegen. Dus ik moet me opnieuw bewijzen om te kijken of ik na een jaar nog vaardig genoeg ben om mijn positie opnieuw in te nemen.’ Hij wreef kort met zijn hand over zijn kaak en keek met glinsterende oogjes naar de studenten op hun bezemsteel.

A perfect storm

that keeps you wide awake

Het was in die ene seconde van pure paniek dat zijn ware aard misschien een beetje door scheen. Hij schrok van de plotse aanwezigheid van de jongen, was bijna in de verdediging geschoten. Fysiek. Het had niet veel gescheeld of hij had de knul van de tribune af gegooid. Alhoewel, nu hij zich hersteld had en voorkomen had dat hij uitgeschoven was, kon hij de jongen iets beter bekijken. En constateren dat hij misschien net iets meer moeite zou moeten doen om hem uit te schakelen. Niet dat hij dat nog van plan was. Snel genoeg was hij weer in controle over zichzelf en zijn gedachten, kwam het perfecte masker terug waar hij zich altijd zo aan vast klampte. De knul leek zelf ook weer een beetje te ontspannen, en startte zowaar een gesprek. ’Daarin kan ik je niet anders dan gelijk geven.’ Stemde hij in, met een uitdrukking die ook boekdelen sprak. Misschien waren er hier en daar wel Ravenclawers die graag huiswerk maakten, maar erg veel konden het er toch ook niet zijn?

De knul, die hij nu herkende als Torrance, keek hem inspecterend aan. En toen kwam dat ene woord. Hij wist wel dat houses en de verdeling voor velen belangrijk waren, maar hij keek makkelijker over die grens heen. Als iemand iets voor hem kon betekenen, maakte het niet veel uit in welke afdeling die zat. Maar goed, hij kon niet meer dan gewoon zijn vermoeden bevestigen en er verder niet te veel aandacht aan besteden. Vandaar zijn vraag. En misschien ook wel omdat hij ergens een oprechte interesse had. ’Normaal gezien zou ik inderdaad daar horen te zijn.’ Bevestigde Torrance op zijn beurt. Het gesprek stopte even toen een welgemikte klap van de beater uit zijn team de Bludger richting een Gryffindor speler stuurde. Ze werd geraakt, maar na een korte struggle bleef ze zitten. Jammer. ’Ik ben lang uit geweest door een blessure.’ Vervolgde Torrance zijn uitleg. Romeo knikte even. Nu hij het er over had, hij had het ongeluk inderdaad zien gebeuren. "Oh, dat was jij dus, ik herinner het me weer", Zei hij bedenkelijk. Het was inderdaad geen mooi zicht geweest.

’Een van die jonge knakkers heeft mijn plaats dit jaar ingenomen terwijl ik revalideerde en mijn lessen achteraf inhaalde. Normaal zou ik hem terug krijgen, maar pas morgen is er een algemene training voor het beoordelen en opnieuw samenstellen van de ploegen. Dus ik moet me opnieuw bewijzen om te kijken of ik na een jaar nog vaardig genoeg ben om mijn positie opnieuw in te nemen.’ Informeerde de jongen hem verder. Mooi, hij moest er niet eens echt veel moeite voor doen. Dit kon wel interessant zijn voor zijn team, als Torrance weer ging meedoen.. Dan konden ze alvast participeren op zijn mogelijke terugkeer in het team van Gryffindor. ”Moet wel lukken toch, ik denk wel dat ze een veteraan zullen verkiezen boven een groentje”, Zei Romeo schouderophalend. ”Misschien kom ik morgen ook wel eens kijken”, Glimlachte hij toen. Kijken.. Of meedoen. Het viel nog allemaal te bezien.

De jongen had bijna zonder emotie gekeken naar het meisje dat half van haar bezemsteel was geschoven en zichzelf op het laatste nippertje weer omhoog kon trekken. Ofwel was hij een enorme voorstander voor zijn eigen team en was het dus positief voor hen als iemand van Gryffindor de handdoek in de ring moest gooien. Ofwel deed het hem oprecht niets, of ze nu zou vallen of niet. Torrance in tegendeel had gevoeld hoe zijn adem stokte en zijn hartslag een tel oversloeg. De jongen deed hem weer met zijn voeten op de grond komen. ’Oh, dat was jij dus, ik herinner het me weer.’ Het was niet dat hij de meest bekende speler van Gryffindor was geweest, laat staan die met de belangrijkste positie op het veld. Maar het was niet mooi geweest om aan te zien en dat moment was velen bij gebleven ook al wisten ze niet precies wie het was die de val had gemaakt. Net hetzelfde zoals de jongen langs hem.

Zonder dat er naar gevraagd werd gaf hij wat verdere uitleg erover. Hij was iemand die graag sprak met anderen, zeker over iets waar hij echt gepassioneerd voor was. ’Moet wel lukken toch, ik denk dat ze een veteraan zullen kiezen boven een groentje.’ Torrance keek de jongen grijnzend aan voordat hij zijn aandacht weer op het spel vestigde. ’Naah pas op. De nieuwe Beater is misschien jonger dan mij, maar omdat hij kleiner is is hij veel sneller en wendbaarder.’ Hij stak zijn hand uit en wees naar de nieuwe Beater van Gryffindor die een van de Bludgers weg sloeg van een Chaser die zo op zijn beurt kon scoren. De Bludger vloog minder ver weg dan dat hij gedaan zou hebben als Torrance er tegen sloeg, but still, hij had er wel voor gezorgd dat er een punt was gescoord. ’We zullen wel zien..’ bracht hij er nog mompelend achterna. ’Misschien kom ik morgen ook wel eens kijken.’ Torrance zijn wenkbrauwen schoten verrast in de lucht. ’Kijken? Meedoen ja.’ Hij toverde een licht uitdagende grijns op zijn gezicht. ’Begin al maar na te denken voor welke positie je wilt gaan. Wie weet komen we ooit nog tegen over elkaar op een wedstrijd.’ Torrance zijn stem die eerst vol enthousiasme had geklonken temperde weer een beetje. ’Of.. Je hebt toch al ooit op een bezem gezeten mag ik hopen?’ Licht verwachtingsvol keek hij de jongen aan en schuifelde wat met zijn voeten heen en weer die nog steeds nonchalant op het bankje voor hen stonden.

A perfect storm

that keeps you wide awake

Quidditch was een gevaarlijke sport, er zaten veel risico’s aan vast. Dat wist iedereen. Misschien dat de spelers daarom ook een beetje op een voetstuk werden geplaatst. Soms riskeerden ze zelfs hun leven, en dat allemaal om de eer van hun afdeling te verdedigen. Een positie die hij zelf nog wel zou willen innemen, ware het niet dat hij een extra gevaar zou vormen voor iedereen in de lucht en misschien zelfs beneden op de tribunes. Het bleef iets waar hij in tweestrijd over zat, waardoor hij nu nog steeds langs de zijlijn zat toe te kijken in plaats van zijn kans te wagen. Torrance daarentegen zou morgen dus opnieuw proberen zijn plekje te veroveren van de jongere knul die blijkbaar zijn plek had gekregen na het ongeluk. ’Naah pas op. De nieuwe Beater is misschien jonger dan mij, maar omdat hij kleiner is is hij veel sneller en wendbaarder.’ Bracht hij als argument. Hij wees naar een knulletje dat er net in geslaagd was de Bludger weg te meppen. Zo verzekerde hij een punt voor zijn team. Maar Romeo was niet onder de indruk. "Ja, maar hij wordt misschien zelf sneller uitgeschakeld", Zei hij bedachtzaam. Iets waar de team captains waarschijnlijk ook wel rekening mee zouden houden, morgen blijkbaar.

Zijn mededeling dat hij morgen misschien ook zou komen kijken, bracht een ietwat verraste uitdrukking op het gezicht van de jongen naast zich. ’Kijken? Meedoen ja.’ Zei die met een uitdagend grijnsje. ’Begin al maar na te denken voor welke positie je wilt gaan. Wie weet komen we ooit nog tegen over elkaar op een wedstrijd.’ Vervolgde hij enthousiast. "Wie weet ja", Zei hij, nog niet echt overtuigd. Plus, zelfs als hij naar de try-outs zou gaan, dan zou hij dat het liefst verborgen houden voor Charlie. ’Of.. Je hebt toch al ooit op een bezem gezeten mag ik hopen?’ Vroeg Torrance toen. Een moeilijk punt wel. Romeo onderdrukte een zucht. "Tijdens de lessen wel", Zei hij. Toen mochten de studenten er natuurlijk een lenen van de school. Een oud model, weliswaar, maar voor de lessen voldoende. Maar om Quidditch te spelen? Dat hij zelf geen bezem had, zei hij er niet bij. Alsof zijn moeder hem ooit het geld zou geven om er een te kopen..

’Ja, maar hij wordt misschien wel zelfs sneller uitgeschakeld.’ Hij liet de woorden even tot zich doordringen en knikte vervolgens, meer voor zichzelf dan voor de andere. ’Daar heb je misschien wel een punt. Een Bludger is voldoende om die jongen in twee te knappen.’ Een geamuseerde lach rolde over zijn lippen. Enkele mensen rondom hen keken kort zijn kant op, opgeschrokken door de plotselinge verhoging van zijn volume. Natuurlijk wenste Torrance het die knul niet toe, hij wist zelf hoe veel pijn het deed als je niet meer in staat was om Quidditch te spelen. Niet kunnen spelen deed misschien nog meer pijn dan de verwondingen die je kon oplopen. Nee, hij hoopte dat de jongen aan het einde van de wedstrijd veilig en wel van zijn Broom kon afstappen, al zou het voor hem natuurlijk -op een vreemde manier- handig zijn meegenomen moest het niet zo zijn. Torrance bezat een bewonderenswaardige hoeveelheid competitiviteit, ook binnen zijn eigen team. Al kon de vonk bij hem snel overslaan in het heetst van het spel waardoor het soms ook té werd. Dat was ook een van de redenen dat hij niet als captain van het team was gekozen. Iedereen kende zijn vurigheid en roekeloosheid eens hij op zijn Broom zat. Daarom hadden ze er in team voor gekozen dat hij de positie van Beater kreeg, iets wat goed bij zijn temperament en zijn gestalte paste.

’Wie weet ja.’ Zei de jongen droog nadat Torrance opmerkte dat ze ooit misschien wel eens tegenover elkaar zouden kunnen spelen. Zijn reactie was niet enorm enthousiast geweest, waardoor Torrance begon te twijfelen of hij wel oprecht geïnteresseerd was, of er misschien andere dingen door zijn hoofd gingen. Het deerde hem eigenlijk niet veel, en hij was ook niet de persoon die er ooit achter zou vragen of alles wel goed ging. Toch niet bij hem, toch niet iemand van Slytherin. Wat hij wel deed was proberen om het gesprek in gang te houden door een vraag te stellen. ’Tijdens de lessen wel.’ was het antwoord van de knul en onmiddellijk schoot Torrance in de lach. Opnieuw keken verschillende studenten hun richting op voordat ze zich weer op de training of hun eigen gesprek richtte. ’Ik kom naar je training kijken hoor. Ben benieuwd hoe je dat gaat klaarspelen.’ Hij haalde schokkend van het nagrinniken zijn schouders op en keek weer kort naar de spelers die meters boven de grond vlogen. ’Misschien dat je dan best wat lager vliegt dan. Dan zijn we zeker dat zowel jij als de bezem een eventuele val overleven.’ Hij haalde een hand over zijn gezicht en wreef door zijn ogen, trachtte om te stoppen met lachen. ’Nee serieus, ik wil je zien daar hoor morgen.’ Hij knikte de jongen duidelijk toe, ditkeer serieus en zonder lachen. ’Weet je al welke positie je wil?’ Torrance sprak hem toe alsof hij er al van uit ging dat de knul zich wou nomineren voor een plaatsje binnen het team, ookal wist hij niet goed of hoe slecht de jongen was.

A perfect storm

that keeps you wide awake

Het was wel eens fijn om gewoon te kunnen praten met een Gryffindor zonder dat er ruzie werd gemaakt. Al waren ze het niet 100 procent eens tho, maar ze hadden beiden ook wel een punt. Ze zouden uiteindelijk wel zien of Charlie Torrance terug in het team zou laten of niet. Ergens hoopte hij het wel voor de knul, de passie die hij voor de sport voelde, was zo te zien nog eens tien keer zo erg bij hem. Dus, hoe vreemd het ook was, hij gunde het hem wel. ’Daar heb je misschien wel een punt. Een Bludger is voldoende om die jongen in twee te knappen.’ Gaf Torrance nog toe. Hij lachte met de jongen mee, misschien om een iets andere reden dan hem. Het idee dat de jongere Beater zo uitgeschakeld zou worden, was natuurlijk wel goed nieuws voor hun afdeling. En het had een soort ziekelijke vorm van entertainment..

Een gevoelig punt werd aangehaald door de knul, waarschijnlijk zonder dat hij het wist. Zou wel mooi zijn, een Quidditch speler zonder bezem. Na een lachbui van jewelste kreeg hij zichzelf genoeg onder controle om te antwoorden. ’Ik kom naar je training kijken hoor. Ben benieuwd hoe je dat gaat klaarspelen.’ Grinnikte hij na. Romeo grijnsde scheef. "Ik ook, to be honest", Zei hij. Zelfspot ftw? Maar echt. ’Misschien dat je dan best wat lager vliegt dan. Dan zijn we zeker dat zowel jij als de bezem een eventuele val overleven.’ Raadde de knul nog aan. "Dan moet ik wel eerst een bezem hebben toch", Zei hij schouderophalend. Zo, wist hij ook gelijk wat het probleem eigenlijk was.

’Nee serieus, ik wil je zien daar hoor morgen.’ Zei hij, echt oprecht. Alsof hij hem daarmee zou summonen. ’Weet je al welke positie je wil?’ Vroeg hij. Romeo keek even bedenkelijk voor zich uit. Hij volgde opnieuw het spel dat de training moest voorstellen voor hij antwoord gaf. "Als ik Gryffindor was en jij Captain", Begon hij peinzend, waarna hij terug keek en kort zijn mondhoek open trok. "In welke positie zou je me neerzetten? Er van uit gaand dat ik een bezem had en die ook beheerste", Grinnikte hij. Puur op lichaamsbouw, misschien zelfs een beetje zijn ‘karakter’, al kon hij daar nu niet bepaald van uit gaan.. Dat was namelijk grotendeels gefaket, maar op het veld zelf zou hij ook zijn ‘kalmte’ moeten faken. Dus misschien kon hij een goeie gok wagen?

Terwijl Torrance lachte was de jongen langs hem stil, alsof hij een opkomende emotie probeerde te onderdrukken. Of die positief of negatief was, daar kon hij geen blijk uit opmaken omdat het te goed werd gemaskeerd. Dus hij probeerde er maar over heen te gaan door een uitspraak te doen waar de jongen dan uiteindelijk wel om moest grijnzen. ’Ik ook, to be honest.’ Torrance schudde nog zachtjes nalachend met zijn hoofd en keek naar het spel dat zich voor zijn neus afspeelde. De opmerking van de jongen keek hem wel snel genoeg weer opkijken. ’Oh je hebt geen bezem?’ Torrance zijn mond trok zich tot een bedenkelijke lijn en hij kraakte nogmaals zijn vingers om er vervolgens mee op zijn knie te trommelen. ’Hmm, misschien kan je dat best eens met de docent overleggen? Om te kijken of je eventueel een kan lenen.’ Het waren niet de beste Brooms die er waren, maar wel goed genoeg om te trainen en eventueel later een wedstrijd te spelen. Het was ook niet zo dat het niveau van de Quidditch op Hogwarts even hoog lag als die van het WK. ’Of eventueel met Nyx? Volgens mij kan zij ook nog wel iets fixen voor je.’ Hij gaf de jongen een stompje tegen zijn schouder. ’Waar een wil is, is een weg. Komt goed joh.’ Veel verder ging hij er niet op in aangezien Torrance niet meer voor hem kon betekenen. Zelf had hij slechts een bezem, en mocht hij er een tweede hebben gehad zou hij niet weten of hij deze zou afgeven of niet. Niet omdat hij het de jongen niet gunde, maar gewoon.. Slytherin.

De rest van het gesprek verliep meer serieus, of toch op zijn minst met wat minder gelach dan eerst -van zijn kant dan vooral-. De vraag die hij de kerel stelde deed hem even nadenken en Torrance keek samen met de jongen mee naar de training terwijl er een korte stilte tussen hen hing. ’Als ik Gryffindor was en jij Captain.’ Torrance zijn wenkbrauwen schoten grijnzend omhoog en met een onderdrukte glimlach keek hij de jongen aan. Hij Captain? Yeah right. Maar hij deed een poging om zich in de situatie voor te stellen die de jongen schetste. ’In welke positie zou je me neerzetten? Er van uit gaand dat ik een bezem had en die ook beheerste.’ Torrance liet zijn wenkbrauwen weer zakken en blies nadenkend een stroom lucht naar buiten. ’Daar vraag je me wat.’ Hij trommelde opnieuw met zijn vingers op zijn knie terwijl hij naar de training keek. Totdat hij besefte dat hij daaruit niet zou kunnen afleiden in wat de jongen goed zou kunnen zijn. Dus hij wierp een blik opzij en bekeek de jongen voor een tweede keer van kop tot teen, al voelde het deze keer wel iets meer gênant aan dan het had gedaan toen ze elkaar voor het eerst zagen. De jongen zag er niet extreem gespierd uit van wat hij kon zien, maar hij was zeker wel fit genoeg om op zijn minst een Quaffle te kunnen vangen en weer weg te werpen. Als Beater kon hij hem minder goed voor de geest halen. ’Misschien als Chaser?’ zei hij uiteindelijk schouderophalend. ’Maar misschien ook wel als Seeker? Afhankelijk van je Broom maar vooral je lenigheid en reactiesnelheid.’ Torrance schudde met zijn hoofd. ’Ik heb er geen idee van. Er is een reden waarom ik geen Captain ben he.’ Hij lachte de jongen breed toe voordat hij weer naar de spelers op het veld keek. Nee, Torrance was een aanwinst op het veld, maar niet als Captain.

A perfect storm

that keeps you wide awake

Uiteindelijk kon hij niet anders dan ‘bekennen’ dat hij toch wel een klein technisch probleempje had waardoor hij morgen dus niet op de training zou kunnen meedoen. Waar hij nooit echt actief had gezocht naar een oplossing, deels omdat hij het ook wel als reden gebruikte om de boot wat af te houden, kwam Torrance meteen met een heleboel opties. Nu zou hij bijna niet anders kunnen dan morgen langsgaan, met een bezem. Waarschijnlijk erg goed bedoeld stompte Torrance tegen zijn schouder aan. Een onverwachte aanraking. Een trigger. De reactie was dezelfde als al die ontelbare keren dat dit gebeurde. Zijn kaak verstrakte, hij fronste lichtjes en zijn ogen fixeerden zich op zijn gezicht. Ook zijn spieren spanden zich aan, alsof hij elk moment een aanval kon starten. ’Waar een wil is, is een weg. Komt goed joh.’ Zei hij nog bemoedigend. Romeo trok zijn ene mondhoek op in een glimlachje, al moest hij nog steeds zijn uiterste best doen om zichzelf onder controle te houden. Na enkele seconden was het voorbij, en ontspande hij zich weer. "Ik zal kijken wat ik kan fixen", Stemde hij in, alsof er zonet niks was gebeurd.

Er moest hier echt iets aan gedaan worden. Sinds het hele gedoe met Cheryl was hij zichzelf niet meer. Niet dat hij dat ooit geweest was, hell no, als hij echt zichzelf was, dan zouden ze hem zo van school sturen. Maar hij moest zichzelf echt weer in de hand zien te krijgen.. Voor het weer mis liep. Het gesprek ging wel verder, maar hij kreeg het voorvalletje niet uit zijn hoofd. Hopelijk was Torrance gewaarschuwd, raakte hij hem niet meer aan.. Anders zou hij dat op een andere manier moeten bereiken, en dat zou niet goed aflopen. De knul gaf zijn eerlijke antwoord op zijn vraag, en hij knikte wat bedenkelijk. ’Ik heb er geen idee van. Er is een reden waarom ik geen Captain ben he.’ Zei hij toen lachend, en hij lachte deze keer met hem mee. Als alle Gryffindor spelers hem zo zouden onderschatten zoals Torrance deed, dan zouden ze nog wel eens voor een aardige verrassing kunnen komen te staan. "Nooit de ambitie gehad ook?" Vroeg hij toen. Het zou wel makkelijk zijn, Charlie was inderdaad misschien iets geslepener dan Torrance.. Dus als ze zouden switchen, dan zouden er misschien verkeerde beslissingen worden gemaakt en waren ze weer iets makkelijker te verslaan.

Torrance trok niet-begrijpend een wenkbrauw op, toen de semi-vrolijke blik op de jongen zijn gezicht als sneeuw voor de zon verdween. Zijn ogen leken vuur te spuwen, in zijn hals vertrok een spier. Hij leunde wat achteruit en een verbaasde grinnik rolde over zijn lippen. Hij had net willen vragen wat er aan de hand was, of hij een belangrijk werkstuk was vergeten in te dienen, of zijn wand ergens was vergeten toen de jongen uiteindelijk toch een mondhoek in de lucht trok. Torrance keek hem observerend aan, naar de doodse, kille blik die langzaam verdween. Hij besloot er maar niet naar te vragen, ook omdat toen de jongen sprak het leek alsof er zojuist niets was gebeurd. Dat het vreemd en misschien zelfs wat beangstigend was zou hij niet ontkennen. ’Ik zal kijken wat ik kan fixen.’ stemde de andere jongen in en Torrance knikte tevreden. ’That’s the spirit.’ Ja, het was altijd leuk als hij iemand kon warm maken voor Quidditch, Slytherin of niet.

Even snel als het was gekomen vergat Torrance de verstarring in de jongen zijn blik, de verandering in zijn houding, zijn spieren die opspanden en hem aanval klaar maakten. Van waar het was gekomen -en dat hij het veroorzaakt had- had hij allesbehalve door. Hij zakte weer wat onderuit met die typische nonchalance die hij bezat, zijn brede schouderbladen tegen de leuning van het bankje. Het onderwerp liep verder en uiteindelijk zaten ze al te praten over welke positie Romeo mogelijk kon innemen. Het deel waar Torrance de Captain zou zijn deed hem kort lachen. Nee, slecht plan. ’Nooit de ambitie gehad ook?’ Hij haalde bedenkelijk zijn schouders op en keek terwijl naar de training die zich voor hun neus afspeelde. ’In mijn eerste jaren hier op Hogwarts hier misschien. Want wie kijkt er nu niet op naar de aanvoerders van een Quidditch team?’ Kort keek hij opzij, de jongen moest het gevoel vast kennen. Of dat dacht hij toch. Torrance zijn haren wapperden toen er een speler vlak langs de rand van de Slytherin tribune geraasd kwam, de Snitch vast op het spoor. ’Het past niet zo bij mijn karakter.’ gaf hij toen op een neutrale manier toe, had zich al lang neergelegd bij het feit dat dat een positie was die hem nooit zou toebehoren. ’Heethoofd, roekeloos, ondoordacht, impulsief..’ somde hij een lijst van staakwoorden op en lachte vervolgens kort. ’Nee, ik zou echt de verkeerde beslissingen nemen qua strategie en shit. Laat mij mijn energie maar uitwerken op de Bludgers, die positie is op mijn lijf geschreven.’ Een luide bel weerklonk en Torrance keek alert op. De chaser van Slytherin kwam met een hand in de lucht voorbij gevlogen, aan weerszijden van zijn tot vuist gebalde hand fladderde de Snitch wild met zijn vleugeltjes. Gevangen. Torrance schudde zijn hoofd en trok zijn mond in een teleurgestelde houding. ’Als dat op de volgende wedstrijd gebeurd, eet ik mijn Wand op.’ zei hij toen met een kleine, geforceerde glimlach op zijn lippen en keek naar Romeo. De teleurstelling dat Chaser van Slytherin de Snitch had gewonnen stond op zijn gezicht te lezen, hoe hard hij het ook probeerde te verbergen.

A perfect storm

that keeps you wide awake

Ook al werd hij tijdig gewaarschuwd, aanrakingen bleven voor hem heel moeilijk te verwerken. Avery was de enige die het zonder toestemming mocht, zelfs Dash vroeg het altijd netjes op voorhand. En dan nog gaven ze hem voldoende tijd om te registreren waar hun handen zijn lichaam zouden raken, zodat hij zichzelf er op kon voorbereiden. Maar onverwachte aanrakingen zoals die van Torrance? Hij kon zijn reactie onmogelijk beheersen. Het enige wat hij nog kon doen was uit alle macht proberen om zichzelf in te tomen, voor er ongelukken gebeurden. En dan proberen zo snel mogelijk te doen alsof er niks was gebeurd. Het was zo kort dat hij er zelfs over twijfelde of de Gryffindor knul er iets van gemerkt had. ’That’s the spirit.’ Zei hij, nadat hij even tevreden had geknikt. Nope, hij had er niks van gemerkt. Of hij liet het toch niet blijken, wat al even positief was.

Om het hele moment achter zich te laten, probeerde hij nog wat meer informatie uit Torrance te trekken. ’In mijn eerste jaren hier op Hogwarts hier misschien. Want wie kijkt er nu niet op naar de aanvoerders van een Quidditch team?’ Vertelde hij. Romeo knikte. "De spelers op zich ook wel tho", Pikte hij er op in. Maar ja, de aanvoerders.. Hadden een beetje extra status. ’Het past niet zo bij mijn karakter.’ Vervolgde hij. ’Heethoofd, roekeloos, ondoordacht, impulsief..’ Somde hij op. Toch wel kenmerken die hij nu niet in de jongen zag. Misschien kwamen die naar boven op het veld.. Voor zover hij het zich kon herinneren was hij zeker wel een vurige speler. Dan was zijn vorige positie inderdaad de beste. Een belsignaal deed de beide jongens opkijken, en tot zijn grote plezier zag hij hoe hun Chaser er in geslaagd was de Snitch te pakken te krijgen. ’Als dat op de volgende wedstrijd gebeurd, eet ik mijn Wand op.’ Merkte Torrance op. Romeo grinnikte geamuseerd. "Wil je daar peper en zout bij?" Zei hij, ten teken dat hij er het volle vertrouwen in had dat hun Chaser tijdens een echte match ook sowieso sneller zouden zijn dan de Chaser van Gryffindor.

▲ Gesponsorde inhoud