Don't hurt me please.

Austin onderdrukte een zucht terwijl hij naar zichzelf keek. Er was niks mis met de dikke jas die hij aanhad, want deze stond hem zelfs wel goed. Maar toch vond hij het geen leuk idee om naar Hogsmeade te gaan. Altijd gebeurde er wel iets vervelends waardoor hij ’s avonds tegen het huilen aan naar bed ging. Elke dag was er wel weer iemand die zijn dag wilde verpesten en die dat wilde doen door hem te treiteren met dingen waar hij niks aan kon doen zoals bijvoorbeeld het feit dat hij afkomstig was uit Hufflepuff. Ze vonden altijd wel weer een reden om hem te treiteren. Soms wilde hij gewoon dat hij van school af was en thuis kon zitten. Zijn ouders zouden er echter niets van begrijpen omdat hij hun nooit verteld had over het pestgedrag. Zij dachten dat zijn verlegenheid gewoon iets was wat altijd zou blijven. Gelukkig stelde zijn vader nooit voor om met zijn neef om te gaan; Austin wist dat zijn vader een hekel had aan zijn oom. Zijn vader had hem wel eens verteld dat Sawyer niks kon doen aan zijn karakter omdat Laurent, de andere neef van Austin, vaak voorgetrokken werd in huize Jones. Toch wilde Austin niet te veel met zijn neef omgaan. Het maakte hem niet uit om wat voor reden Sawyer zo deed, maar hij wilde gewoon met rust gelaten worden en niet vergeleken worden met hem. Hij dacht dat Sawyer het hem niet bepaald in dank zou afnemen als de rest van de school te weten zou komen dat ze familie van elkaar waren. Bovendien wilde Austin in geen enkel opzicht geassocieerd worden met zijn andere familie en dan zeker niet zijn oom. Hij vond zijn oom maar eng. Gelukkig vierden ze de feestdagen alleen en hielden zijn moeder en vader genoeg van hem om hem nooit te dwingen tot iets dat hij niet wilde. Austin week weg van de spiegel die in de winkel stond en botste tegen een rek met snoep aan. Deze viel op de grond en ontplofte zodat groene smurrie zowel tegen de benen van Austin vloog als tegen die van iemand anders. ’S-Sorry,’ zei Austin haastig. ‘Ik d-deed het echt niet expres.’ Hij werd nog nerveuzer toen hij Damian van Slytherin herkende. ‘Doe m-me alsjeblieft n-niets,’ piepte hij.

+ Eerste post voor Damian Carter

Damian had een vreemde week achter de rug. Hij was afgesnauwd geweest door Cheryl, waar hij persoonlijk dacht weinig verkeerd te hebben gedaan. Later die week werd hij (letterlijk) aangevallen door een Ravenklauwer die hij later kende als Gwendolyn. En sinds kort was hij uit de Hospital Wing omdat hij en Evan er niets leukers op gevonden hadden om elkaar af te maken met een stel Buldgers.
Stiekem grijnsde de jongen naar zichzelf, zo'n week zou hij niet gauw nog eens hebben. Misschien maar best want zijn schouder functioneerde wel maar voelde nog steeds stijf aan. En hij mocht van geluk spreken dat hij geen bergen strafwerk had gekregen.

De jongen wandelde richting Hogsmeade. Het was fris buiten, de zon ging onder maar het leek een heldere avond te worden. Op het pad richting het dorpje lag er nog een fijn laagje sneeuw. Hij had zijn handen in zijn zakken, schouders opgetrokken en zijn gezicht half verstopt in zijn sjaal. Er klonk gezellig geroezemoes in het dorpje naarmate hij die naderde. Rechts van hem was de snoepenwinkel, Honeydukes, die het meest aandacht trok. Het was er fel verlicht en kleurig. Damian was geen grote snoepfanaat maar hij hield van chocokikkers en zijn voorraad was op. De deur ging rinkelend open. De jongen bleef even staan, zich 'klimatiseren' aan de warme winkel voordat hij verder stapte.

Heel ver raakte de Slytherin niet. Een rek met snoep viel op de grond en besmeurde zijn broek tot aan zijn knieën. Damian haalde diep adem en sloot even zijn ogen. Iemand begon angstig te stotteren. Toen de jongen terug keek zag hij Austin staan, ‘Doe m-me alsjeblieft n-niets,’ piepte deze. Damian haalde een tweede maal diep adem en zei vervolgens ietwat kwaad, "Waarom denkt iedereen dat ik iemand iets ga aan doen?", hij haalde zijn toverstok uit en wees op het rek die hij terug recht zette. Ondertussen kwam de eigenaar, ietwat furieus naar de jongens, "Het was een ongeluk!", zei Damian nog kwader en wees met zijn toverstok op het snoepgoed en ruimde die op. Vervolgens keek hij weer naar Austin. Hij had de jongen nog nooit eerder echt gesproken. Hij wist dat het een duts was. Hij had ook een vermoeden dat de jongen gepest werd maar waarom, dat was een raadsel. "Kom", zei hij tegen de jongen en ging naar buiten, "En please", zei hij met een vertrokken gezicht, "laat iedereen ophouden met mij te zien als een demon? Ik ga je niet opeten of vervloeken omdat je wat hebt omver geduwd", al was zijn broek wel naar de zak. Maar goed, hij had er genoeg thuis liggen.