Dancing on my own

“Manger á Magique” was overdag een wat duurder, exclusiever restaurant. ’s Avonds werd het omgetoverd tot “Magique”, een bar waar je wat kon drinken en waar eens in de zoveel tijd een feest was. Het was er best chique, maar in principe was iedereen er welkom. En het was ook de favoriete bar van Zoë Chandler, verwend rijkeluiskindje van een van de belangrijkste bankieren van Gringrotts. Normaal gesproken werd ze omring door een hoop van haar volgelingen, maar die waren nu achterwege, in het kasteel door haar achtergelaten. Het was donderdagavond, vrij laat in de avond, en normaal gesproken lag ze allang te slapen. Maar vanavond was anders, en Zoë kon er geen vinger opleggen waarom. Dus had ze tot een uur of tien wakker gelegen, zich gerealiseerd dat het nutteloos was om nog langer in haar bed te blijven liggen en was ze naar deze bar gegaan. Haar outfit was niet extreem mooi of chique, maar wel zodat ze hier niet uit de toom zou vallen. Het was rustig in de bar. Aan de losse tafeltjes zaten slechts een paar mensen. Zoë was de enige die aan de bar zat. Voor haar stond een martini glas en ze zat half gedraaid, zodat haar lange benen over elkaar waren geslagen en deze zichtbaar waren voor de mensen. Het was niets voor Zoë om hier zo rustig te blijven zitten. Normaal gesproken had ze zich allang aan de voeten geworpen aan een van de knappe jongens die er rond liep. Maar vanavond was anders…het karakter van Zoë was zo opgebouwd dat ze altijd aan het “schemen” was. Er zat altijd wel een of ander vals plannetje in haar hoofd, of ze zocht een pispaaltje voor haar publieke vernederingen. Maar vanavond niet. Vanavond was ze redelijk in zichzelf gekeerd, wat haar een beetje mysterieuze uitdrukking gaf. Het licht in de bar was gedempt, wat haar gezicht dus zwak verlichtte. De rustige, mooie muziek die op de achtergrond speelde maakte het tafereel een beetje mysterieus. “Je glas is leeg” zei de barman en glimlachte naar haar. Zoë haalde haar schouders zachtjes op. “Genoeg redenen om er nog eentje in te schenken, toch?” De barman glimlachte naar haar en ging in de weer met wat flessen. Zoë volgde de bewegingen die hij maakte, en glimlachte dankbaar toen hij weer een martini voor haar neer zette. “En je olijven!” zei hij met een glimlach, en liet een stokje met olijven erin glijden. “Dankjewel…” zei ze gemeend en nam een klein slokje van de drank. Ze zette het glas voor zich neer en liet haar vinger over de rand van het glas glijden, keek naar de inhoud. Ze zuchtte zachtjes.

[+ Sem]