Yes I can

Een geïrriteerde blik was in Cheryl’s ogen te lezen terwijl ze naar de teacher keek. Deze had zojuist gedreigd dat ze vijftien punten aftrek zou geven als ze nog één opmerking van Cheryl hoorde. Ze onderdrukte een zucht. Ze had wel gedacht dat die domme Ravenclawer gelijk zou krijgen, maar ze had natuurlijk gehoopt dat het niet zo zou zijn. Ze had echter geen zin meer om in deze stomme les te zitten en stak haar hand op met de klacht dat ze ontzettende buikpijn had. De teacher had zuchtend toegegeven – Cheryl kon uit het gedrag afleiden dat de teacher toch geen zin meer in haar had en haar daarom zo makkelijk liet gaan – en snel pakte Cheryl haar boeken waarna ze het klaslokaal verliet. Eenmaal buiten zijnde beet ze heel hard op haar onderlip zodat ze niet in huilen uit zou barsten. Damn it. Sinds wanneer liet ze zich zo makkelijk doen door een Ravenclawer? En door een teacher die haar niet moest? Ze had de afgelopen jaren wel vaker amok gemaakt met de teachers, maar het had haar nooit echt wat gedaan. En nu moest ze om elke kleine confrontatie al huilen. Ze beet hard op haar onderlip en besloot maar om naar de floors te gaan zodat ze de trap naar haar eigen common room kon nemen. Ze had zin om met een deken op de bank te gaan liggen en voor de rest niets meer te gaan doen, maar die plannen werden al snel gedwarsboomd toen ze Damian, een Slytherin, in haar richting zag komen. Ze rolde met haar ogen. ‘Die vraag kun je ook aan jezelf stellen,’ snauwde ze naar de Slytherin. ‘Ik ben aan jouw geen uitleg verschuldigd. Rot je nu op?’ En met een laatste duistere blik op hem wilde ze weer de trappen op lopen zodat ze ver bij hem uit de buurt kon komen. Rotjoch.

‘Niks speciaals,’ mompelde ze op de woorden van de Slytherin. Natuurlijk waren niet alle Slytherins even leuk als Romeo en moest deze kerel haar weer blijven volgen. Hoewel ze er vrij zeker van was dat Romeo dat ook zou doen, hield hij tenminste zijn klep toe als hij aanvoelde dat ze er echt geen zin meer in had. Trouwens, over Romeo gesproken… Hém moest ze nog steeds dringend over iets spreken. Het was maar goed dat hij momenteel niet in haar buurt was, want ze had op hem waarschijnlijk nog kwader gereageerd dan nu op Damian. Hoewel ze geen hekel had aan Romeo en hem zelfs wel aardig vond, ging het haar te ver wat hij haar nu weer geflikt had en dat mocht hij horen ook. Dat ze hem had uitgenodigd in haar common room wilde niet zeggen dat hij zomaar elke gelegenheid mocht aannemen die hij maar wilde om meer over haar privéleven te weten te komen en dit vervolgens delen met juist diegene van wie ze wilde dat hij het niét te horen kreeg. En dus wilde ze de Slytherin eens vragen waarom hij het had gedaan. ‘Jammer,’ snauwde ze naar hem. ‘Mensen zouden het vaker bij je moeten doen. Misschien liet je ze dan eens met rust.’ Zag deze kerel niet dat ze absoluut geen zin had in hem? Het liefste wilde ze hem vervloeken, maar dat zou averechts werken en bovendien had ze gezworen dat ze het nooit meer zou doen. Ze zou nooit meer iemand opzettelijk en hard pijn doen door een spreuk te gebruiken op diegene. ‘Nee, maar dat kan nog gebeuren als je nu je kop niet houdt.’ Ze keek hem met een duistere blik aan. Serieus. Hij vroeg er écht om, hoor! ‘Wat moet je van me, Damian? Heb je niemand anders om te irriteren? Kun je niet naar je common room gaan en je daar wat vervelen? We praten toch nauwelijks tegen elkaar en eigenlijk heb je helemaal niks bij me te zoeken, dus ik snap niet zo goed waarom je nu opeens als een vervelende slak aan me blijft hangen.’ Ze keek hem haast kil aan. ‘Bovendien is de pret toch voorbij als ik richting de meisjeszaal ga, want dan val jij op je bek. Letterlijk.’