Perfect Illusion [+ Charlie Dalton]

Maandagochtend, basically hetzelfde als elke andere ochtend voor deze gozer. Een rondje rennen in de ochtend, uniform aantrekken, mantel verstoppen zodat leraar niet boos kon worden als hij hem niet om had, en dan in de richting van het ontbijt. Beste voedsel van de dag, roerei, bacon, toast. Hij hield ervan, niemand die hem dit afnam! Natuurlijk was het het plan dat hij niet dik zou worden, Quidditch captain enzo, dus met een verbeten blik nam hij een kom muesli, en voelde het goede humeur uit zich trekken.

Net op het moment dat hij zijn krant wilde pakken merkte hij op dat deze weg was. Meteen ging gezicht op frustratiestand, welke ... had zijn krant gejat?!
Oke. Hij had gelogen. Maandagochtenden waren inderdaad stom. Nog stommer als de krant die je wilde lezen weg was. Gelukkig had hij hem al snel genoeg gelocate. Met bitse stappen paradeerde hij in de richting van Queen Z. De heftige Ravenclaw met wie hij een.. lastige, relatie had. Voor haar neus ging hij stilstaan, en wachtte tot ze hem zou opmerken.

Duurde niet zo lang, ze noemde zijn naam en begon met zeuren. Hij glimlachte enkel, waarna ze een andere approach nam. Charlie wees enkel met zijn lepel die bij het bord in zijn andere hand hoorde, naar de krant die ze in haar handen had. "Je jat m'n krant," Merkte hij droogjes op.

Zoals wel te verwachten werd van Queen Z, kon ze hem niet gewoon de krant geven. Het had iets te doen met reputatie en de wil alle situaties zo lastig mogelijk te maken. Charlie kende het, hij was er een kei in. Nu echter wilde hij gewoon zijn krant, en zwiepte nog eens kinderachtig met zijn lepel om yoghurt op haar gewaad te krijgen toen ze erover begon. Haar nijdige woorden negeerde hij, het was ochtend, de kans was groot dat hij ze niet eens registreerde.

Uiteindelijk besloot mevrouw helaas voor hem dat hij de krant niet kreeg. No way dat dat zomaar zou gebeuren, en dus haalde Dalton zijn schouders op toen ze hem wegbiezerde, en plofte tegenover haar neer. Aan de Ravenclaw tafel. Hier was het eten net zo goed als aan de andere kant, dus hij vond het niet erg. Bovendien kon hij zo de achterkant van de krant lezen terwijl zij hem omhooghield om de voorkant te lezen. Perfecte oplossing, en dat zonder een woord te zeggen.

Hij moest even grinniken toen Zoë de krant naar beneden sloeg om hem op de kast te krijgen, Charlie leunde op zijn beurt enkel een beetje naar voren om opstekop dan maar haar artikel te gaan lezen. Serieus, hij wilde enkel wat random info over de buitenwereld, dat was ruziemaken niet echt waard. Helaas voor hem dacht zij er echter anders over, en keek uiteindelijk nijdig op om hem duidelijk te maken dat hij moest gaan. Dalton trok zijn wenkbrauw even op bij de opmerking over reputatie. Pardon you, hij was aardig, goedgebouwd, behoorde tot een van de rijkste tovenaarsfamilies, was van zuiver bloed - even achterwege latende dat zijn vader hem haatte en de erfenis dus ver te zoeken zou zijn - waarom zou ze niet met hem gezien willen worden?

Maar gezegd was gezegd, en ondertussen was ze al verder gegaan over iets anders en de munt-thee van iemand en iets wat hij nooit zou krijgen. Charlie fronste even, ochtenden en zinnen die erom vroegen waren een slechte combi bij hem, en dus nam hij even een hap, en zei toen rustig. "Ik blij, ik lust geen aardbeien-munt thee," Waarna hij slikte en stralend naar haar glimlachte.

Haar reacties deed hem lachend nog een hap yoghurt nemen. Serieus het was hem nu niet eens meer om de krant te doen, die meid was te grappig om op de kast te krijgen. Bovendien was ze een prima gesprekspartner als ze eenmaal gestopt was met het irritante reputatie verdedigen waar ze nog wel eens een handje van had. Evenals het doen alsof haar volgelingen vliegen waren trouwens.

Rustig keek Charlie toe hoe ze de krant in haar tas stopte, en trok een pruillip toen ze hem triomfantelijk aankeek. Wat zonde nou. "Nu zal je me moeten vertellen wat er in stond," Reageerde hij met een schouderophaal, en een scheve grijns. Ja, ze zat aan hem vast. Balen voor haar.

Je zou Zoë Chandler nooit iets moeten geven wat je nodig had, want dan was je het kwijt of ging ze je uitbuiten, of gewoonweg klieren zoals nu. Terwijl Charlie lui op zijn yoghurt met granola kauwde was madame aan het vertellen wat ze niet moest doen en wat ze aan het doen was. Charlie keek op het einde even op, en haalde zijn schouders weer op. "Dan vind je me leuker dan ik dacht," Was zijn rustige reactie, waarna hij haar oogluikend aan bleef kijken terwijl hij verder at. Want ja, nu had ze er zelf voor gekozen aan hem vast te zitten.

Hij stikte bijna in zijn yoghurt van het grinniken toen hij haar antwoord hoorde, ze maakte het hem ook veel te makkelijk om irritante opmerkingen te maken. Daarom keek hij haar grinnikend aan, maar wist in minder dan een seconde zijn gezicht bloedserieus te krijgen. "Ik moet je zeggen dat de methodes van flirten flink veranderd zijn sinds mijn tijd," Merkte hij dramatisch op, de 'goeie oude tijd' kaart spelende. "Maar, als je echt zo graag met me uit wilt ben ik gevleid door alle moeite die je doet om mij aan jouw tafel te krijgen," Eeeen de plagende glimlach was weer terug.

Dat was toch wel een soort anticlimax, hij had gehoopt getrakteerd te worden op een uitbarsting of iets anders dramatisch, maar in plaats daarvan weerklonk nog een sarcastische opmerking en daarna iets over schoenen wat hem een beetje voorbij ging want hij was niet uitzonderlijk geïnteresseerd in damesschoenen en de prijzen waren dan ook abracadabra voor hem. Vast en zeker dat ze dure droeg ofzo, daar ging het ongetwijfeld over. De laatste opmerking kon hij echter wel wat mee, na nog een hap genomen te hebben wees hij weer met zijn lepel naar haar en zei na doorgeslikt te hebben "Ontkenning is de eerste fase," Charlie Dalton was namelijk onweerstaanbaar.