Here i am + Gunner Jäger

Gunner keek der aan terwijl ze der verhaaltje vertelde over der sokken om halverwege weer zijn blik af te wenden maar stopte niet met luisteren desondanks hij haar niet meer recht in der ogen aankeek. Toen ze klaar was knikte hij naar der. Hij hoefde niet per se haar sokken en handdoek te lenen. Hij kende haar überhaupt niet echt -eigenlijk net voor het eerst tegen haar gesproken- dus in zijn ogen was het niet gepast om dan iemands sokken te gaan lenen. "Ik snap het," antwoordde hij uiteindelijk en draaide zijn hoofd weer in haar richting. 'Maar, ik hoef je sokken niet te lenen hoor, ik overleef het wel," grinnikte hij. "Alsnog bedankt," voegde hij er nog aan toe. Het was nou eenmaal een lief gebaar, hij voelde zich er gewoon niet comfortabel bij. Als hij straks weer in zijn kamer was dan zou hij wel gewoon een paar warme fuzzy socks aandoen. Een beetje water in je schoenen is immers niet het einde van de wereld.

Met een glimlach keek Gunner naar het meisje met bruine haren tegenover hem. De zon verscheen vanachter de wolken waardoor de lichtstralen op het water belandde. De Duitser zijn blauwe ogen keken toe hoe het water het licht reflecteerde wat een glinsterend effect veroorzaakte. Nieuwsgierig keek hij om toen hij Melody een verbijsterde 'wow' hoorde laten vallen en volgde haar blik. Op een witte lelie in het water was een libelle geland. Het lijfje van de insect had een prachtige fascinerende kleur waardoor Gunner wel snapte waarom Melody dat had gezegd. Een zwakke glimlach sierde zijn lippen. Eigenlijk had hij net toch een sigaretje op willen steken -waar hij immers voor naar deze plek gekomen was- maar wilde het beestje niet wegjagen door de rook die hij zou uitblazen. Hij wachtte wel tot de libelle weer vertrokken was. "Insectenfanaat of vind je het gewoon een mooi dier?" vroeg hij aan haar. Eerlijk gezegd moest hij niets van insecten afweten, ze moesten hem in ieder geval niet aanraken. Hoewel, om zo een libelle op een lelie te zien zitten vond hij wel een mooi gezicht, maar verder dan dat kwam het niet.

Hij knikte begrijpelijk toen ze zei dat ze het gewoon een mooi gezicht vond, en dan al helemaal met de glinstering in het water die erbij speelde. Het was zeker een mooi gezicht, al was hij niet zo iemand die daarvoor hierheen zou komen. Alsof ze het kon ruiken waaraan hij dacht vroeg ze daarna of hij iets had met de natuur. Gunner schudde hierop zijn hoofd, "Nee, niet echt eigenlijk," zei hij, "Begrijp me niet verkeerd hoor, ik vind het heus wel mooi maar het is niet dat ik speciaal voor de natuur een boswandeling of iets dergelijks zou gaan maken," vervolgde hij uitleggend en keer haar aan nadat de libelle was weggevlogen. "En jij? Ben je wel hier gekomen om te genieten van de natuur?" vroeg hij en haalde uiteindelijk toch maar zijn pakje sigaretten uit zijn broekzak. "Als je het niet erg vindt," mompelde hij en haalde er eentje uit om der vragend aan te kijken met een opgetrokken wenkbrauw om te kijken of ze het goed vond. De wind stond in ieder geval niet haar kant op, dus ze zou geen rook in haar gezicht krijgen of iets dergelijks.

Hij knikte begrijpelijk toen ze antwoordde dat ze hier alleen soms voor de rust kwam, of om even der gedachtes te verzetten. Er kwam hier nou eenmaal geen kip, dus het was er inderdaad wel de ideale plek voor. "Dus welke van de twee is het vandaag? Voor de rust, of om je gedachtes aan de kant te zetten?" vroeg hij aan haar en glimlachte toen ze zei dat ze het niet erg vond als hij even een peuk op zou steken. Hij pakte zijn wand en sprak de spreuk incendio uit om zijn sigaret aan te steken, in plaats van gewoon een aansteker te pakken. Die was hij namelijk vergeten in zijn dorm. "Wil je er ook een?" vroeg hij aan haar en hield het der voor terwijl hij zijn wand opzij legde. Hij had geen idee of ze rookte of niet, maar anders zou ze het gewoon kunnen afwijzen.

Hij keek toe hoe ze de sigaret aannam, een roker dus, of ze durfde gewoon geen nee te zeggen tegen een oudere jaars. Ach, zelfs als ze hem niet had gewild en hem nu toch aannam was het niet zijn probleem. Hij vond het gewoon beleefd om te vragen dus had dat dan maar gedaan. Hij knikte toen ze vroeg of hij een vuurtje voor der had om vervolgens ook de spreuk op haar sigaret uit te spreken zodat de aanwezigheid van een aansteker overbodig was. "Alsjeblieft" zei hij en nam een haal en haalde het door zijn longen. "Door stress om school of iets dergelijks?" vroeg hij aan haar maar keek der niet aan. Zijn blik was gevestigd op het glinsterende en zachtjes op en neer gaande water voor hen.

De Duitser keek naar het meisje naast zich toen ze een trekje nam van de sigaret die hij net aan haar had gegeven en keek vervolgens weer voor zich uit. Hij had haar gevraagd waarvoor ze nu naar deze plek was gekomen, aangezien hier gewoonlijk niemand kwam. In ieder geval niet wanneer hij er was, en hij kwam hier nou eenmaal geregeld. Hijzelf kwam hier ook voor zijn rust, maar niet op de manier dat hij hier dagelijks aan de oever ging zitten en tot rust kwam door te staren naar het kalme water voor hen. Nee, Gunner vond zijn rust door middel van drugs. Trots was hij er niet op en de bruinharige jongen zou er ook nooit aan zijn begonnen als het niet aan zijn verleden zou hebben gelegen. Begrijpelijk knikte hij toen ze zei dat het eerder met andere dingen te maken had die haar stress veroorzaakte, aangezien school allemaal wel meeviel. "Thuissituatie? Problemen met vrienden?" vroeg hij verder. Als ze er niet op zou antwoorden dan zou hij het volkomen begrijpen. Het was nou eenmaal een beetje persoonlijk, maar dat haalde niet weg dat hij nieuwsgierig kon zijn.

Hij knikte begrijpelijk toen ze vertelde dat het vooral aan der thuissituatie lag. Als die net zo bar was als het zijne dan begreep hij wel dat ze zo nu en dan wat rust zocht. Een diepe zucht verliet zijn longen bij de gedachtes aan thuis. Zijn moeder was een echte schat en had hem altijd overal in gesteund, zijn vader daarentegen was een totaal ander verhaal. Zelfs de oorzaak van al zijn problemen. Even staarde hij in gedachtes naar het rimpelende water wat zich voor hen bevond en nam een trekje van zijn sigaret en blies deze na het even in te houden weer uit. Een frons verscheen op zijn gezicht toen ze begon over dat ze school wel vond meevallen. Hij zat op het moment nu in het laatste jaar en vond het integendeel kapot lastig. Niet dat hij ook echt iets eraan deed om het zichzelf gemakkelijker te maken. “In welk jaar zit je?” vroeg hij aan der, beseffend dat hij dat nog niet gevraagd had. Ze zat zeker niet in zijn jaar en sowieso was ze wel ietsje jonger dan hem.

Hij staarde wat voor zich naar de overkant van het meer. Hij moest toegeven dat het toch wel aardig koud begon te worden aan zijn voeten, maar om dat aan haar toe te geven zou hij nooit doen. Nee, daar was hij én te koppig en te trots voor. Hij had immers haar aanbod om der sokken afgewezen. Niet dat hij daar spijt van had. Het was namelijk nogal vreemd om van iemand die je net een seconde kenden gelijk wat te lenen. Sowieso leende hij niet eens sokken van mensen die hij wel goed kende. Hij knikte toen ze zei dat ze was blijven zitten en daardoor nog in het vijfde jaar zat in plaats van het zesde. "Ik zit zelf in het zevende jaar," vertelde Gunner aan haar. Niet dat het ontzettend veel boeide maar je moet nou eenmaal iets doen om een gesprek gaande te houden.