Drop of poison - open

The sky grew darker, painted blue on blue

De kaarsen die de grote zaal deden verlichten gaven Ravenna een warm gevoel. Het leek alsof de tijd was omgevlogen en hoewel dit Ravenna haar laatste jaar was voelde het niet zo. Het voelde alsof ze hier nog tijden moest zijn, alsof ze hier nog lang niet klaar was. Het was heerlijk om weg te zijn van haar ouders, al die regels die zij opgesteld hadden en waar zij en haar zus zich maar aan moesten houden.

Hier was het anders, hier waren ook regels. Maar hier voelde ze geen ogen op haar branden, Ogen die haar continu in de gaten hielden. Ogen die haar geen moment los konden laten omdat ze bang waren. Het deed er voor haar ook niet toe. Wanneer je leefde voor de dag van vandaag, deden gisteren en morgen er simpelweg niet meer toe. Bovendien zou niemand haar er van kunnen beschuldigen dat ze niet goed geleefd had. Ze had alles gezien en nog veel meer meegemaakt. Ze had door diepe dalen en over hoge heuvels gelopen. Ze was gehaat, geminacht, weggejaagd en bespot. En er was van haar gehouden, er waren mooie woorden gesproken over haar dromen en prachtige zinnen gefluisterd over haar persoonlijkheid. Nee, niemand zou haar kunnen vertellen dat ze niet goed geleefd had. Noch dat ze niets van haar leven gemaakt had.

En als je dan zo lang geleefd had en je diepste angsten onder ogen had gezien, wat zette je er dan toe aan om daar naar toe terug te keren wat je bang maakte? Haar ouders waren precies de rede waarom ze hier niet meer vandaan wilden. Waarom ze zich voor altijd op het kasteel wilde begeven en nooit meer terug zou moeten naar Valyra.

Een zucht ontglipt tussen haar lippen door en ze wierp haar blauwe ogen normaals de zaal rond. Het was vrij rustig vandaag, veel te rustig. Niet kwam iedereen hier altijd heen om te eten maar ook vaak om te studeren of om een praatje te maken, Maar vandaag was het rustiger dan anders. Ravenna haalde haar slanke vingers door haar donkerbruine golvende haar en verzette zichzelf even op de bank waar ze op was gaan zitten, opende het boek wat ze voor haar had neergelegd maar nog geen motivatie voor had gevonden om er mee verder te gaan; defense against the dark arts was tot nu toe haar sterkste vak geweest maar vandaag had ze gewoonweg geen motivatie om er in verder te lezen.

The sky grew darker, painted blue on blue

Na een paar minuten naar de letters in het boek te hebben gestaard besloot Ravenna dan toch uiteindelijk om te gaan lezen en dingen op te schrijven. Op deze manier kwam ze ook niet verder en ze moest haar scriptie voor het einde van de week af hebben. Kort draait ze zich om en zoekt in haar tas naar een schrijft en een pen. In alle haast ziet ze April dan ook niet aankomen dus toen ze haar begroette schrok ze even lichtjes op.Oh, Hey April antwoord Ravenna op haar begroeting.

Waarna ze haar bewegingen volgde en ze zichzelf bij Ravenna aan de tafel plaatst. Serieus als mensen uit haar eigen afdeling haar nu zouden zien zouden ze haar voor gek verklaren dat ze ‘omging’ met mensen uit andere afdelingen. Wanneer april eenmaal zit en geïnteresseerd vraagt waar dada bij hun over gaat antwoord ze lichtelijk enthousiast Wij zijn nu bezig met duistere wezens. Ik moet een scriptie schrijven over weerwolven.. Duistere wezens en spreuken waren haar favoriete hoofdstukken geweest dus het was vrij makkelijk om hier iets interessants over te schrijven. Rav richt haar blik weer op april en kijkt haar geïnteresseerd aan terwijl ze haar vraag stelt. Bij welk hoofdstuk zijn jullie nu?