Swallow fear, and head straight into the ground (open)

Was het slim om je 's avonds om klokslag tien uur bij het meer te bevinden? Hoogstwaarschijnlijk niet. Zat er op dit moment een zeventien-jarig meisje wie dat geen ene barst kon interesseren? Jep. Het was ijzig koud buiten; de redelijk warme zomeravonden hadden ze zich snel verruild met wat koelere afsluiters van de dagen. Niet dat June dit erg vond, ze kon het buiten zitten in een wat lagere temperatuur best waarderen. Het had een soort kalmerend en realiserend effect, vond ze.
De lucht was pikzwart, gevuld met wat sterren hier en daar. In de zomer waren er wel vaker leerlingen rond deze tijd buiten en hielden ze zich allemaal wat minder aan de strikte dan-moet-je-wel-in-je-bed-liggen regels. Sinds de zon rond een uurtje of acht/half negen al onder ging, was dit allemaal wat minder. Uit met de pret van warmte en gezelligheid. Hier maakte June echter ook niet bepaald een probleem van - ze haatte drukte en overenthousiast gegil om d'r heen.

De blondine zat aan de rand van het water, waar haar haren leken op te lichten in goud dankzij de weerkaatsing van het maanlicht. Haar groenige ogen waren met volle concentratie gericht op het papier in haar schoot waar ze met haar balpen wat lijnen en figuren op aan het krassen was. Nouja, beter gezegd, ze was aan het schetsen. Haar hand kopieerde de bochten en hoeken van de bomen die rondom het meer stonden en creëerde zo een klein kunstwerk op de lege pagina van haar schetsboek. Het meest persoonlijke bezit dat ze had, zo'n beetje.

Door haar concentratie had ze niet door dat achter haar wat geritsel te horen was geweest. Op het moment dat ze haar pen van het papier afhaalde drong het geluid echter tot haar door. Zonder om te kijken sloeg ze het zwarte schetsboek dicht en gooide ze haar haar naar achteren over haar schouder. "Wat." Het was geen vraag. Eerder een geërgerd klinkende statement.

June draaide zich om om een beeld te kunnen vormen bij de 'indringer' die haar aandacht had getrokken door middel van geluid. Een klein vogeltje bevond zich achter haar, de oranje vleugeltjes erg afstekend met de rest van de grauwige omgeving. Net op het moment dat ze zich weer om wilde draaien om verder te gaan met haar bezigheden (lees: tekenen en vooruit staren alsof het lichtjes bewegende water het meest interessante aandachtspunt in de wereld was), tjilpte het kleine dier en veranderde het in een persoon. Een vrouw. Ah, het was professor Gamble - die de les Potions gaf. "Professor Gamble heet je welkom." De stilte werd doorbroken door de vrouw' haar stem en wat opvolgend gegiechel. Hmm. Deze vrouw was naar haar geweten zó ontzettend onschuldig en vriendelijk dat zelfs June het niet eens over haar zou hart kunnen verkrijgen haar met haar gebruikelijke botte toon aan te spreken.
Ze draaide haar lichaam wat om zodat haar benen zich nu aan de zijkant bevonden, zodat ze ietwat gedraaid in de richting van de lerares zat. Met een beetje een verbaasde blik keek de blondine de vrouw aan, waarbij ze haar wenkbrauw wat optrok. "Moet u niet op bed liggen?" Deze vraag kon eerder aan haar gesteld worden, maar ja. Na de woorden op een vrijwel neutrale toon uitgesproken te hebben, verscheen er een klein glimlachje op haar gezicht.